Οι διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα- γέφυρα που αποζητά τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα δεν βαδίζουν στο σωστό δρόμο. Η κυβέρνηση εγκαινιάζει έναν άλλο τρόπο μετάδοσης της δυσκολίας να βρεθεί κοινό έδαφος με τους Ευρωπαίους εταίρους, παραφράζοντας σχεδόν όσα έχουν απαιτήσει οι δανειστές μας με λέξεις και εκφράσεις που τελικό στόχο έχουν να ακουστούν τα εμπόδια πιο εύηχα στα αυτιά όλων μας. Δεν είναι τρόικα είναι θεσμοί, δεν είναι μνημόνιο είναι πρόγραμμα, δεν είναι μέτρα είναι αύξηση στο τέλος υπέρ της ΕΡΤ για να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι. Κάθε λογική λέξη με νόημα στο εσωτερικό παραφράζεται για να μην ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων καθώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί κατά αυτόν τον τρόπο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ της Θεσσαλονίκης, αλλά ούτε επιτυγχάνεται ένα σταθερό πλαίσιο για να βαδίσει πάνω του η ανάκαμψη της οικονομίας. Και πέραν αυτών, συναισθηματικά τεχνάσματα και προτροπές για διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων ως αντιστάθμισμα στην άρνηση της Γερμανίας να συναινέσει σε λύσεις.
Με το συναίσθημα όμως δεν πάμε πουθενά. Προφανώς δεν κερδίζουμε και έδαφος. Ο ευρωπαϊκός ρεαλισμός στην Ελλάδα βρίσκει τοίχο πάνω σε ένα βουνό συναισθημάτων, λύπης, προσμονής, αγωνίας, αντεκδίκησης και φτάνει στα όρια του φθόνου. Περάσαμε από το οικονομικό σοκ στο πολιτισμικό σοκ και σε λίγο κινδυνεύουμε να γίνουμε ο πιο μισητός λαός στην ευρωπαϊκή περιοχή, όχι για τα κάλλη και τις παραλίες μας, τον ήλιο και τα ξενύχτια μας τα καλοκαιρινά, αλλά γιατί όντως αδυνατούμε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα από το πείσμα μας.
Το συναίσθημα λοιπόν που προσπαθεί να αφυπνίσει στους Έλληνες η κυβέρνηση παρουσιάζοντας μας ως αδικημένους (όταν ξέρουμε τι προκαλέσαμε μόνοι μας), επαναφέροντας τουλάχιστον το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων (σβήνουμε ότι έχει γραφτεί και μας χρωστάτε και από πάνω) είναι μια απλή απόδειξη ότι το τσουνάμι που μας περιμένει, κυριολεκτικά και όχι κυματάκι όπως θα το παρουσίαζαν οι κυβερνητικοί κύκλοι, πλησιάζει με ταχύτητα.
Η αισιοδοξία όλων μας τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης έχει διαδεχθεί η παντελής ανασφάλεια για τα νοικοκυριά, για τις επιχειρήσεις, για τα μαγαζιά, για τις δουλειές μας. Επιστρέψαμε όλοι απότομα εκεί από όπου ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο και περιμένουμε να δούμε που θα καταλήξουμε. Ο ένας βάζει φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, ο άλλος προσλαμβάνει 40.000 δημόσιους υπαλλήλους, ο Τσίπρας λέει όχι βουλευτικά αυτοκίνητα και έξοδα και οι βουλευτές του τσακώνονται ποιος θα πρωτοπάρει!
Υπάρχει τελικά μαγικό ραβδάκι; Υπάρχει κάτι για να ελπίζουμε; Μήπως το μόνο που μας απέμεινε για εσωτερική κατανάλωση είναι να μιλάμε για τις γερμανικές αποζημιώσεις καλλιεργώντας προσδοκίες ότι θα έρθουν χρήματα; Πεοφανώς για να το λένε σε κάθε τόνο λεφτά από αλλού μάλλον δεν περιμένουν... οι αποζημιώσεις μας απέμειναν....
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
