Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κληρονομιά του Ιωνικού Κέντρου στην μετά Ισίδωρο Κιολέογλου εποχή είναι μια υπόθεση που αναθέρμανε το τοπικό ενδιαφέρον γύρω από την πολιτιστική παρακαταθήκη που
αφήνει ως οργανισμός, ως φορέας πολιτισμού, ως κοιτίδα και της χιακής, και ιωνικής αν προτιμάτε, καταγραφής.
Με τον Ισίδωρο Κιολέγολου μας συνέδεαν συγγενικές σχέσεις. Πρόλαβα να τον συναντήσω πριν περίπου ενάμιση χρόνο στην Αθήνα με ένα ραντεβού που κλείσαμε μέσω... Facebook για να μου εξηγήσει το πλαίσιο των δράσεων που αναλάμβανε για την προβολή και της Χίου, ενώ η συζήτηση γρήγορα επέστρεψε σε αυτά που περισσότερα μας συνέδεαν, δηλαδή τα συγγενικά.
Ο Ισίδωρος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Ωστόσο διατηρούσε ακμαίες στο μυαλό του εκείνες τις εικόνες από τα παιδικά του χρόνια με τους θείους του (τους Καλλιμασιάδες) να τσακώνονται για ψύλλου πήδημα, τα αστεία και άλλα που δεν χρειάζεται να αναφερθούν σε τούτες τις γραμμές.
Ο Ισίδωρος λάτρεψε μέσα από την νεωτερικότητα και την ιδιότυπη πρωτοτυπία του τη Χίο. Κατάφερε μέσα από το πολύπαθο Ιωνικό Κέντρο να φέρει στο νησί μερικούς από τους πιο αναγνωρισμένους φιλοσόφους και επιστήμονες σε παγκόσμιο επίπεδο, καλλιτέχνες, ζωγράφους και ποιητές. Ωστόσο βίωνε τον απομονωτισμό του. Η καθολική του αφιέρωση στα του Ιωνικού του στοίχησαν πολλά πράγματα, κυριολεκτικά πολλά.... Όλα όμως εις γνώση του. Διότι χαρακτήρες όπως του Ισίδωρου, ούτε εύκολοι ήταν, ούτε βολικοί. Κάθε άλλο. Η προσφορά και η ανάδειξη, η καταγραφή και η ιστορική τεκμηρίωση για τον ίδιο αποτελούσαν μια υπερβολική (κατά τη γνώμη μου) προτεραιότητα, που οτιδήποτε άλλο έμπαινε αυτόματα σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα.
Θα τον θυμάμαι όμως ως έναν παθιασμένο φιλόσοφο του οποίου η άποψη για κάθε τι ήταν πέρα για πέρα τόσο ριζοσπαστική, που σε έκανε να νιώθεις άβολα.
Αυτά παρήλθαν και ο καθένας κρατά από αυτό τον ακάματο αυτό εργάτη του πολιτισμού τα καλύτερα. Ωστόσο η υπόθεση του Ιωνικού Κέντρου, ενός πολιτιστικού ιδρύματος που αν επιβίωνε στη Χίο θα είχε να επιδείξει απίστευτα πράγματα, έρχεται άκομψα θεωρώ στο προσκήνιο. Το Ιωνικό ποτέ δεν έπαψε να χτυπά σε ρυθμούς «χιώτικους», όπως εξάλλου και ο ιδρυτής του. Οι αναμνήσεις της λειτουργίας του και το πλήθος των εκδηλώσεων του στη Χίο είναι ακόμη ζοφερές. Ωστόσο απαιτείται ιδιαίτερος χειρισμός στο πως το νησί επιθυμεί να διαχειριστεί αυτή την κληρονομιά, κατά πόσο μπορεί να πλαισιώσει την ύστερη λειτουργία του με κόσμο που αντιλαμβάνεται το ρόλο του και επ’ ουδενί με τρόπο που θα έχει ως τελικό σκοπό να «έχουμε και το Ιωνικό Κέντρο» ντε και καλά επειδή ο ιδρυτής του ήταν Χιώτης. Το Ιωνικό δεν είναι Ομήρειο. Το Ιωνικό αντιπροσωπεύει κάτι άλλο, έχει ταυτιστεί με κάτι άλλο και για αυτό δεν μπορεί η Δημοτική Αρχή (η σημερινή ή η αυριανή) αβίαστα να σπεύσει να ορίσει εκπροσώπους και αντιπροσώπους.
Καλό θα είναι να συμβουλευτεί εκείνους που ξέρουν. Και υπάρχουν στη Χίο άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν για το Ιωνικό γιατί το έχουν ζήσει. Και πολύ κοντά στον Ισίδωρο...
Είναι χρέος της Χίου να προσφέρει στο Ιωνικό Κέντρο όσα του στέρησε και όσα του στέρησαν οι πολέμιοι της δεκαετίας του 80’ και των αρχών του 90’ που πέτυχαν τον εξοστρακισμό του.
Μακάρι αυτή τη φορά το χρέος μας να το κάνουμε όπως πρέπει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
