Η 2η ανοικτή συζήτηση με τους υποψηφίους που πραγματοποιήθηκε στα Καρδάμυλα από τον «π» μου προκάλεσε συγκεκριμένες σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας.
Δεν αφορούν αμιγώς στα Καρδάμυλα τα όσα ακούστηκαν. Αφορούν στο σύνολο της υπαίθρου του νησιού και φυσικά βρίσκουν εφαρμογή σχεδόν σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Στα Καρδάμυλα λοιπόν πριν μερικά χρόνια, το έλεγαν οι κάτοικοι γεμάτοι παράπονο, δεν έλλειπε τίποτα. Ταχυδρομείο, τράπεζα, σχολεία ακόμη και στα κοντινά χωριά, υπηρεσίες μικρές αλλά λειτουργικές για τους κατοίκους, πυροσβεστική, αστυνομία ακόμη και Τελωνείο…
«Αυτό δεν ήταν χωριό, σκέφτηκα…». Ήταν μια μικρογραφία πόλης με ιδανικά χαρακτηριστικά για όποιον αποζητούσε να ξεφύγει από το κλεινόν άστυ και να αναζητήσει μια εναλλακτική καθημερινότητα μόλις 25 λεπτά από την πρωτεύουσα Χώρα.
Έφταναν όμως συγκεκριμένες πολιτικές για να αποδεκατίσουν τα Καρδάμυλα και άλλα χωριά της Βορειοδυτικής και Βορειοανατολικής Χίου και σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοι να νοσταλγούν όχι το μακρινό 1950, αλλά το 1995!
Καμία από τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα δεν ανέδειξαν το μείζον, την διατήρηση των τοπικών πληθυσμών, της αγροτικής καλλιέργειας, την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων και του δικαιώματός τους να ζουν στα χωριά τους με την παροχή των στοιχειωδών υποδομών από την πλευρά του κράτους. Αντίθετα, οι πολιτικές τύπου «Καποδίστριας» και «Καλλικράτης», μετρούν σήμερα άδεια χωριά, απογοητευμένους κατοίκους και πιστέψτε με, την απόλυτη υποβάθμιση.
Τα αυτοδιοικητικά μοντέλα που εφαρμόστηκαν από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα λειτούργησαν ως πανώλη για την ελληνική ύπαιθρο, πόσο μάλλον για την γεμάτη αδυναμίες νησιωτική.
Ερημοποίηση, υπερσυγκεντρωτισμός, αστικοποίηση και άλλα πολλά κυριάρχησαν ως ιδέες «αποκεντρωτικές» με το κράτος να αδυνατεί να τα μεταρρυθμίσει ακόμη κι όταν διαπιστώθηκε ότι αφήνουν πίσω τους καμένη γη. Ήταν τα συμφέροντα πάλι; Ήταν η ανικανότητα των τεχνοκρατών του υπουργείου Εσωτερικών; Ήταν τα κομματόσκυλα που μπρος στο εγώ (κόμμα) δεν σκέφτηκαν ποτέ το εμείς (κοινωνία);
Το θέμα είναι πως με τις πολιτικές αυτές ο τόπος αποδεδειγμένα έχει διαλυθεί. Έχει απολέσει τη συνοχή του, την αφετηρία του και τον χαρακτήρα του. Τα χωριά δυστυχώς δεν θα επανέλθουν ποτέ στην αλλοτινή ακμή τους. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να ανακτήσουν τους χαμένους πληθυσμούς τους κι όποιος μιλά για το αντίθετο, προφανώς κοιμάται όρθιος. Το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι μια τοπική πολιτική συγκράτησης και ανακούφισης του σημερινού πληθυσμού στα χωριά. Παροχές, διευκολύνσεις, τομέας διοίκησης, ώστε να μπορούν να έχουν το κατ’ ελάχιστον βασικό για την ζωή τους.
Γιατρός, παππάς και δάσκαλος ήταν κάποτε. Σήμερα έχει απομείνει στα χωριά μόνο ο παππάς… Ο δάσκαλος έμεινε χωρίς σχολειό, ο γιατρός πηγαίνει μετά από καμιά πεντακοσαριά κινητοποιήσεις, μόνο ο παππάς απέμεινε για να προσεύχεται νυχθημερόν μπας και έρθουν και οι υπόλοιποι. … Ποιες διοικητικές μεταρρυθμίσεις λοιπόν; Να τις βράσουμε…
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
