Η... κεραμίδα που έπεσε στα κεφάλια μας αναφορικά με τα νέα μέτρα εξωθεί τον παραλογισμό και το λαϊκισμό στα άκρα.
Όπως τίποτα το φυσιολογικό δεν λειτούργησε σωστά και αποδοτικά τα τελευταία σαράντα χρόνια σε τούτη τη χώρα έτσι και τώρα, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της πρωτεύουσας μέχρι τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης η ακρότητα των απόψεων προελαύνει.
Ζητούν τον αφανισμό μας ως έθνος θα πουν κάποιοι. Ζητούν με αίμα να πληρώσουμε για να κερδίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Ωραία αυτά... Πραγματικά. Και εύκολα να τα λες και λογαριασμό να μη δίνεις.
Βλέποντας τα μέτρα, αυτά τα πρώτα 35 που θα κατέβουν για ψήφιση στη Βουλή, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι το ακραίο ή τι είναι εκείνο που μας ρουφά το αίμα.
Η πρόωρη συνταξιοδότηση; Η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα; Ο εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος; Η φορολόγηση της χωρητικότητας (τονάζ) των Ελλήνων εφοπλιστών; Η κατάργηση των προνομίων στο αγροτικό πετρέλαιο ή ο ακριβής ορισμός του όρου «αγρότης;». Έψαξα κάτι που να με εξοργίσει, που να με βγάλει από τα ρούχα μου, κάτι που να με κάνει να αρχίσω τις αναρτήσεις στο Facebook κατά της κυβέρνησης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, (αναγκαίες πάντως) δεν βρήκα.
Αντίθετα προς την βολική λογική εκείνων που φώναζαν στα καλά γιατί δεν έπαιρναν και στα κακά γιατί δεν πρόλαβαν, ένα σκληρό μνημόνιο έχει περισσότερες πιθανότητες, αν αντιμετωπιστεί σοβαρά από την κυβέρνηση στην τήρησή του, να δημιουργήσει σε αυτή τη χώρα αλλαγές απαραίτητες, αναγκαίες, σύγχρονες που δεν κατάφερε κανένας μέχρι σήμερα να κάνει πράξη. Αν είχαν γίνει στα προηγούμενα κάποια πράγματα, αν είχαν αφήσει ο λαϊκισμός και ο παραλογισμός να προχωρήσει κάτι, σήμερα σαφώς και θα ήταν διαφορετικά κάπως τα πράγματα. Όμως το ελληνικό δαιμόνιο υπερνίκησε και την πολιτική λογική. Γι’ αυτό και φτάσαμε στο σημείο μηδέν και ξαναρχίζουμε ένα νέο κύκλο προσπάθειας επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα.
Για να γίνει κράτος, για να γίνει Δημόσιο, για να γίνει εκσυγχρονισμός, απαιτούνται πάντα κάποιες θυσίες. Ας μην τις μετρήσουμε γιατί και εκεί θα διαφωνήσουμε.... Όμως απαιτούνται. Γιατί κράτος είναι οι πολίτες. Και το αλισβερίσι κράτους- πολιτών παγκόσμια λειτουργεί με το σύστημα "ότι δώσεις θα πάρεις". Κι αν για κάτι οφείλουμε να λογικευτούμε είναι πρώτα από όλα ότι θα πρέπει να επιμείνουμε να γίνουν αλλαγές θεμελιώδεις στη χώρα μας και δεύτερον, ότι αναπόφευκτα όταν κάτι ξεκινά να αλλάζει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε ο καθένας και η καθεμιά και το δικό μας μερίδιο.
Τότε ναι, μπορεί πράγματι να αλλάξει κάτι. Μπορεί και όχι όμως, αν συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ότι όλοι μας χρωστούν, όλοι πρέπει να μας πληρώσουν, με το επιχείρημα πως εμείς "είμαστε ωραίοι....".
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
