Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην είσοδο της πόλης μας, στη Μπέλλα Βίστα ένα ερείπιο, τον ΝΟΧ, και στην έξοδο της πόλης μας προς δυσμάς να νιώθουμε, δίχως να το βλέπουμε, άλλο ένα, το Λωβοκομείο.
Και τα δύο πολύ σημαντικά για την κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα του νησιού μας.
Το πρώτο ευτύχησε να είναι ιδιοκτησία ξεκάθαρη του Σωματείου και να ασχοληθούν με πάθος μαζί του οι άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα στις εγκαταστάσεις του πριν αυτές γίνουν ερείπια. Έτσι, έχουμε αυτή τη στιγμή φτάσει σε ένα ελπιδοφόρο σημείο, στο οποίο καλούμαστε ως κοινωνία με συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στον τόπο δηλαδή στις επόμενες γενιές αλλά και στη ζωή μας, να συμβάλουμε όλοι μαζί ανάλογα με τις δυνάμεις του ο καθένας, για να μπορέσει ο Ναυτικός Όμιλος Χίου να κάνει το όνειρο πράξη και να ξαναμπούμε μέσα στις ιστορικές εγκαταστάσεις που θα δώσουν νέα ζωή στην περιοχή.
Το δεύτερο, το Λωβοκομείο, ατύχησε να έχει μάλλον μπερδεμένο καθεστώς αφού ανακατεύονται πολλοί, ακόμη και η Μητρόπολη, κι έτσι εκτός από τους ανθρώπους που κατά καιρούς το μελετούν ακαδημαϊκά ως ιατρικό, ιστορικό, αρχιτεκτονικό και ανθρωπολογικό τεκμήριο, εκτός και από τον Σύλλογο του Κοφινά που προσπαθούν οι άνθρωποι να κάνουν ο.τι μπορούν για να το φέρνουν στο προσκήνιο, δεν έχουμε ακόμη φτάσει σε σημείο ελπιδοφόρο όπως για το κτήριο του ΝΟΧ. Υπάρχει τελευταία κάποια κινητικότητα από την Περιφέρεια, που παρήγγειλε κάποιες μελέτες και προανήγγειλε διεθνή διαγωνισμό ιδεών αλλά μάλλον κολλημένο μοιάζει το ζήτημα προς το παρόν.
Μια μικρή ιστορία που συνδέει τα δύο αυτά σημεία, τον ΝΟΧ και το Λωβοκομείο είναι αυτή που έχω ξαναγράψει πρόσφατα και που κάθε φορά τη λέω στις λογοτεχνικές περιηγήσεις στο Άσυλο Λεπρών. Δεν είναι άλλη, από το ειρωνικό σημείωμα του άγνωστου λεπρού προς τον Γιάννη Ψυχάρη, ο οποίος ήρθε τελευταίο ταξίδι στη Χίο τον Αύγουστο του 1925 για να επιλέξει τον τόπο που ήθελε να ταφεί και επέλεξε τότε το σημείο στη Μπέλλα Βίστα, που τώρα βρίσκεται το έφιππο άγαλμα Πλαστήρα, έξω ακριβώς από τον ΝΟΧ.
Την ώρα που επέλεγε αυτό το σημείο στον σημερινό ΝΟΧ λοιπόν ο Ψυχάρης, του έγραφε το ειρωνικό σημείωμα στο Λωβοκομείο ο άγνωστος λεπρός, και αυτό ακριβώς το ανεπαίσθητο ανθρωπολογικό ιστορικό στοιχείο συνδέει τους δύο τόπους:
Στον μεγάλο δάσκαλο και σοφό κ. Ψυχάρη ,
Ελειπες και δεν αξιζαμε, ήρθες και δεν φελούμε, πολύ θα σε παρακαλέσωμε την πλάτη σου να ιδούμε.
Και στην κατακλείδα λέει:
Ποιος ολίγο ποιος πολύ, όλοι οι Χιώτες είναι τρελοί
Κινούμενοι λοιπόν από την γνωστή παραδοσιακή τρέλα που μας περιβάλει, έχουμε ιστορικό χρέος να τα φτιάξουμε και τα δύο αυτά ωραία μας σπουδαία ερείπια.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
