'Οσο πλησιάζουμε προς τις Βουλευτικές εκλογές, τόσο πληθαίνουν οι φωνές κατά ενδεχόμενων μονομερών ενεργειών της Ελλάδας έναντι των εταίρων-δανειστών της.
Ακόμη και επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζονται τελευταία να υποστηρίζουν ανοικτά τη θέση αυτή είτε επειδή την πιστεύουν ειλικρινά είτε προς καθησυχασμό των ανησυχούντων πολιτών-ψηφοφόρων. Όμως, άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν σθεναρά το ακριβώς αντίθετο. Επιμένουν στην άποψη (θεωρητικά σωστή) ότι, οι μονομερείς ενέργειες, ως συστατικό στοιχείο της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, μπορεί και πρέπει να ασκούνται, έστω και με ρίσκο, αν τούτο επιβάλει το Εθνικό συμφέρον.
Έναντι αυτής της, όχι παράλογης, άποψης, το μόνο που μπορεί να αντιτάξει κανείς είναι ότι, με την απόλυτα πλειοψηφική έγκριση του εκλογικού Σώματος και αφού προηγουμένως αυτό έχει πλήρη γνώση του ρίσκου που συνεπάγονται οι ριψοκίνδυνες μονομερείς ενέργειες, τότε ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΑΧΕΣ.
΄Αλλωστε, “μόνη χαμένη μάχη, είναι αυτή που δεν δίνεται ποτέ”.
Υπό την παραπάνω λοιπόν προϋπόθεση (δηλαδή της απόλυτης και όχι σχετικής έγκρισης του εκλογικού Σώματος π.χ. δια του μπόνους των 50 εδρών), η ευθύνη αναλαμβάνεται και βαρύνει τον ίδιο το Λαό για ό,τι αρνητικό ήθελε προκύψει.
Διαφορετικά, η ευθύνη για τυχόν καταστροφικές συνέπειες από μονομερείς ενέργειες μιάς, μη επαρκώς νομιμοποιημένης, Κυβέρνησης, θα βαρύνει πολιτικά και ηθικά (ίσως και ποινικά;) τους πρωταίτιους, ό,ποιοι και αν είναι, έστω και αν ισχυρισθούν ότι π.χ. “εξωθήθηκαν εκτός ευρώ” ή σε “άτακτη χρεοκοπία” λόγω “ακαμψίας” των δανειστών μας. Η ακαμψία αυτών είναι ήδη γνωστή σε όλους και κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί εκ των υστέρων άγνοια.
Εν προκειμένω, ας μου επιτραπεί η αναφορά σε μια προσωπική εμπειρία των παιδικών μου χρόνων, όχι “προς εκφοβισμό” ή “παραδειγματισμό” των πολιτικών και των εκλογέων, αλλά προκειμένου να ελαφρύνουμε, έστω λίγο, το πολύ βαρύ προεκλογικό κλίμα από τις φανερές ή κρυφές φοβίες που βασανίζουν αρκετούς πολίτες εν όψει εκλογών αλλά και από τις οξύτατες αντιπαραθέσεις των κομμάτων.
Βρισκόμαστε προς το τέλος της δεκαετίας του Πενήντα. Εκείνο το καλοκαίρι, οι λιλικιές και κυρίως οι σφήκες, αποτελούσαν καθημερινή μάστιγα.
Ενοχλούσαν ιδιαίτερα τις ώρες του φαγητού, η μυρωδιά του οποίου τις “προσκαλούσε” κατά δεκάδες. Βλέπετε, τότε ούτε σίτες υπήρχαν ούτε κλιματιστικά για να “ασφαλιστούμε” μέσα. Μόνο “υπερόπλο” της εποχής ήταν ο ψεκασμός με φλιτ.!!
Τα ορθάνοικτα πορτοπαράθυρα για αερισμό και δροσισμό των σπιτιών, επέτρεπαν στους εισβολείς να τρομάζουν και να τυρανούν μικρούς-μεγάλους.
Ο ναυτικός πατέρας ταξίδευε. Στα δώδεκα χρόνια μου, αποφάσισα να πάρω την υπόθεση πάνω μου. Είχα εντοπίσει την τρύπα μιας γειτονικής ξερολιθιάς απ' όπου μπαινόβγαιναν κατά δεκάδες οι σφήκες. Ενημέρωσα τον, κατά τρία χρόνια, μικρότερο αδερφό μου για το σχέδιο δράσης. Στο πρόσωπό του βρήκα πρόθυμο σύντροφο- συμμαχητή. Στη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία δεν είπα τίποτα. Μπορούσα να προβλέψω την αντίδρασή τους. Με άγνοια κινδύνου, ένα μεσημέρι, ριχτήκαμε στη “μάχη” με όπλα ένα καλάμι ο καθένας. Μ' αυτά αρχίσαμε να σουβλάμε την τρύπα της ξερολιθιάς με την προσδοκία ότι έτσι θα εξοντώσουμε τον “εχθρό”.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρεθήκαμε κυκλωμένοι από σμήνος εξαγριωμένων σφηκών που άρχισαν να μας κυνηγούν σφυρίζοντας δαιμονισμένα και κεντρίζοντας κυρίως τα απροστάτευτα κεφαλάκια μας. Πανικόβλητοι από την απρόσμενη, μαζική επίθεση, πετάξαμε τα “όπλα” και, κτυπώντας αδέξια τα χέρια μας μήπως και διώξουμε τους οργισμένους επιδρομείς, τρέξαμε στο σπίτι ουρλιάζοντας.
Για καιρό, το θέαμα ήταν κωμικοτραγικό.Με κλειστά, από το πρήξιμο, μάτια, με κεφάλια που έτσουζαν και βούϊζαν από τον πόνο και τη φαγούρα, είχαμε γίνει ο περίγελος όλων. Οι μανάδες της γειτονιάς, προς σωφρονισμό των παιδιών τους, μας πρόβαλαν ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Αρκετοί μας λυπόταν για τα χάλια μας.
Στο μεταξύ, οι σφήκες, απτόητες, συνέχιζαν τις καθημερινές τους επιδρομές, ενώ εμείς είχαμε πάρει ένα “καλό μάθημα από το πολύ οδυνηρό πάθημα”.
Αυτό το πάθημα-το αξέχαστο-, ελπίζω και εύχομαι να μη πάθουμε ποτέ ως Λαός που, καλοθελητές τρίτοι, θα περιφέρουν χαιρέκακα προς “σωφρονισμό άλλων προβάλοντάς μας ως “παράδειγμα προς αποφυγήν”.
“Καλές κάλπες και καλή τύχη” στην πορεία προς το άγνωστο και αβέβαιο μέλλον μας. Με παρηγορεί ότι “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά....κ.λ.π....κ.λ.π.”
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
