Χθες το βράδυ βρεθήκαμε πολλοί (κοντά 1500 άνθρωποι) στην κεντρική πλατεία της ΧΙΟΥ, ΟΧΙ για μια απλή βραδιά διασκέδασης με μουσική και παραδοσιακούς Μικρασιατικούς χορούς. Ήταν πρωτίστως μια βραδιά εμμένουσας μνήμης για τις αλλοτινές πατρίδες των τριών και πλέον εκατομμυρίων Ελλήνων προγόνων μας που βίωσαν την φρίκη της μεγάλης καταστροφής του 1922. Τη φρίκη της ανείπωτης εθνικής τραγωδίας, του σπαραγμού και ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μικρασίας. Αυτού του Ελληνισμού που επί 30 αιώνες αποτέλεσε το λίκνο του Πολιτισμού και της Γνώσης στις ακτές της Ιωνίας αλλά και της Καππαδοκίας και του Πόντου. Ιδιαίτερα αυτού του τελευταίου Ορθόδοξου Ελληνισμού που βρέθηκε αντιμέτωπος με διωγμούς, φωτιές οικιών, σφαγές αμάχων, βιασμούς γυναικών και κοριτσιών και γενική εξαθλίωση. Αυτού του Ελληνισμού που στρατολογήθηκε στα απάνθρωπα τάγματα εργασίας και οδηγήθηκε έτσι στην εξόντωση… Αποκορύφωμα της τραγωδίας ήταν η πυρπόληση της πανέμορφης κοσμοπολίτικης Σμύρνης και όλων των γύρω της γνωστών μας τόπων.
Οι γέροντες και τα γυναικόπαιδα ξεχύθηκαν αλλόφρονες εν μέσω φλογών και πανικού στη βίαιη φυγή από τις εστίες τους. Στο λιμάνι της Σμύρνης, του Τσεσμέ, της Αγρελιάς και αλλού παλεύοντας με νύχια και με δόντια πάλεψαν με τον χάρο για να περάσουν ζωντανοί με μια ψαρόβαρκα προς τα νησιά μας… Πολλοί πνίγηκαν, άλλοι ποδοπατήθηκαν, άλλους τους έκοψε το κοφτερό μαχαίρι του Τσέτη δυνάστη τους….
Κι ήλθαν στα νησιά μας μερικές χιλιάδες πληγωμένοι ψυχικά και σωματικά, ήλθαν χωρίς τίποτα και το κυριότερο δίχως σπίτι να βάλουν το κεφάλι τους και τα παιδιά τους…. Η Χίος πριν προλάβει να ανασάνει από τους βομβαρδισμούς του Α΄παγκοσμίου πολέμου γεμάτη με φτώχια, δυστυχία, ασθένειες ακόμη και ελλείψεις τροφίμων κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ξαφνική κοσμοπλημμύρα… Δεν διέθετε κανένα ουσιαστικό υπόβαθρο στήριξης δεν υπήρχε ούτε ηλεκτρικό φως, ούτε δίκτυο ύδρευσης, ούτε αποχετευτικό σύστημα. Μόνο ένα άδειο Κάστρο είχε όπου έτρεξαν οι πρόσφυγες και τρύπωσαν στις στοές και τα υπόγειά του και αγωνίστηκαν συζώντας με τα ποντίκια, τα φίδια και τις αρρώστιες… Αγωνίστηκαν να στήσουν μια ξύλινη ή μια πέτρινη παράγκα γύρω από τα τείχη… Ο κόσμος του νησιού μας, όπως και στα άλλα μέρη της Ελλάδας, έδειξε δυο πρόσωπα… Πολλοί ντόπιοι προσπάθησαν να βοηθήσουν με πενιχρά μέσα τους κατατρεγμένους αδελφούς μα δυστυχώς υπήρξαν και πολλοί που τους έδιωχναν, τους έβριζαν, τους αποστρέφονταν, δεν τους έδιναν δουλειά για να αναγκαστούν να φύγουν στην ενδοχώρα….
Όμως Οι Έλληνες Μικρασιάτες, αν και βαθειά πληγωμένοι και πικραμένοι, βιώνοντας την οδύνη του ξεριζωμού από τους τόπους τους καθώς και από την απώλεια των οικείων προσώπων, ξεκίνησαν μια γιγάντια προσπάθεια για να επιβιώσουν… Αποδύθηκαν όλοι σ΄ ένα καθημερινό αδυσώπητο σιωπηλό αγώνα για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους… Στο νου τους άσβεστες οι μνήμες των πατρίδων τους, άσβεστες οι μνήμες των εθίμων τους, άσβεστες οι δάδες της Όρθοδόξου Πίστεώς τους, άσβεστες οι οικογενειακές και κοινωνικές συνήθειές τους, άσβεστος ο πόθος για τις χαμένες εστίες … Έτσι με πολύ μόχθο κατάφεραν να ενσωματωθούν με τον γηγενή Ελληνικό πληθυσμό.
Το αποτέλεσμα φαίνεται πια μέσα στα 100 χρόνια που πέρασαν.. Ενσωματώθηκαν με τους γηγενείς και συνέβαλλαν αποφασιστικά την δημιουργία μιας αλλιώτικης Ελλάδας. Συνέβαλλαν αδιαμφισβήτητα από Εθνικής πλευράς με την πληθυσμιακή αύξηση της ελεύθερης Ελλάδας αφού οι πιο πολλοί εγκαταστάθηκαν στις άδειες περιοχές της Μακεδονίας της Θράκης, της Θεσσαλίας, της Βοιωτίας, της Ευβοίας και Αττικής δημιουργώντας ολόκληρες πολιτείες που φέρουν τα ονόματα των αλησμόνητων πατρίδων. Επέφεραν πολιτικές μεταβολές και ανακατατάξεις. Συνέβαλαν στην πρόοδο και οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας και τούτο με την εργατικότητά τους, τις καινοτόμες ιδέες τους, τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Συνέβαλαν όμως και στην διάσωση και διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσω των πολιτιστικών μας Συλλόγων.
Γιατί οι Μικρασιατικής προέλευσης Σύλλογοί μας έχουν στα σπλάχνα τους χαραγμένα τα έθιμα και τις παραδόσεις του Έθνους και της Ορθοδοξίας και αυτά παλεύουν να κρατήσουν ζωντανά και να μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές… Αν περιμέναμε να διασωθούν τα ήθη και έθιμα από την κρατική μέριμνα ασφαλώς πολλά θα είχαν χαθεί. ¨όμως η εθελοντική προσπάθεια των Συλλόγων μας κρατά την παράδοση ζωντανή ως τις μέρες μας και στοχεύει στο αύριο… Χορέψαμε λοιπόν κι απόψε, με τη μνήμη όμως σ΄ εκείνους που χάθηκαν στη Μικρασία και σ΄ εκείνους που ήλθαν στον τόπο μας…. Σήμερα, 100 χρόνια μετά την εθνική τραγωδία, η πορεία είναι ΜΙΑ και το μήνυμα σαφές και ξεκάθαρο μπροστά στις εξ Ανατολών προκλήσεις και απειλές… Εθνική Ενότητα, ομοψυχία και αδιάκοπη προσπάθεια προόδου και προκοπής. ΟΧΙ άλλα λάθη μικροπολιτικής και διχόνοιας προκειμένου να μη ξαναζήσουμε τέτοια εθνική ήττα!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
