Το απόγευμα του Σαββάτου ήταν ένα καθόλα ήρεμο απόγευμα που αν εξελισσόταν βάση σχεδίου, θα ήταν εξίσου διασκεδαστικό, ψυχαγωγικό και εποικοδομητικό.
Κρατώντας τη μικρή από το χέρι, διαβήκαμε την πόρτα του Ομηρείου, αποφασισμένες να δούμε το «Δώρο της Παπλωματούς».
Ως καλή μητέρα η δύσμοιρη είχα διαβάσει το μάθημα μου, είχα κάνει την πρώτη γνωριμία της μικρής με την παπλωματού, της είχα ρίξει το σποράκι για να έρθει η παράσταση να το φυτέψει και να... πιάσει.
Έτσι υπολόγιζα αλλά χωρίς τον ξενοδόχο.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη παιδιά, τι άλλο θα είχε να μου πείτε αφού επρόκειτο για μια παιδική παράσταση. Βεβαίως, αλλά οι συνοδοί των παιδιών, κυρίως μητέρες, μάλλον νόμιζαν ότι τα ξαμόλησαν στο allou fun park ή κι εγώ δεν ξέρω που διάολο αλλού, γιατί τέτοια φασαρία τέτοια οχλοβοή χωρίς ουδεμία προσπάθεια να μαζέψουν τα βλαστάρια τους, δεν έχει ξαναγίνει.
Άσε δε το πατροπαράδοτο, κατοχικό σύνδρομο ότι το παιδί με το που βγει από το σπίτι πρέπει κάτι να βαστά και να μασουλά. Τάισε το, το βλαστάρι σου σπίτι χριστιανή μου, πάρε ένα μπουκαλάκι νερό και καλά είσαι, να κάνεις και οικονομία, στη μνημονιακή Ελλάδα ζεις!
Πάλι αν καταλαβαίνεις πως δεν την παλεύει χωρίς μασούλημα κράτα το σπίτι να φάει όλο το ποπ κορν του κόσμου και τον Τσακίρη αντάμα.
Αυτά κι άλλα πολλά ανάμεσα σε εκατοντάδες χριτς χρουτς από τα σακούλια του ποπ κορν και των πατατακίων τριβέλιζαν τον εγκέφαλο μου, λίγο πριν το κουδούνι και αφόριζα την ώρα και τη στιγμή που καθίσαμε στα πάνω διαζώματα όπου ήμασταν πιο ήσυχα και δεν πήγαμε κάτω να πιάσω από το μαλλί καμιά, τουλάχιστον να βγάλω το άχτι μου!
Η παράσταση ξεκίνησε, οι ηθοποιοί, τα σκηνικά τα κοστούμια οι μουσικοί με τον Παντ. Λύκο ήταν εκπληκτικοί και αν μπορούσαμε να ακούσουμε περισσότερα από το μασούλημα που τριβέλιζε τα αυτιά μας θα ήταν μια θεσπέσια παράσταση.
Στο διάλειμμα, δε μαμάδες- παιδιά έδωσαν ρέστα με τα δεύτερα να γεμίζουν τη σκηνή ωσάν καλικαντζάροι, σηκώνοντας την αυλαία και... ψάχνοντας. Τα παιδιά είναι παιδιά οι γονείς όμως που την άφησαν την παιδεία τους; Πού άφησαν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους;
Μα στο κυλικείο όπου εφοδιάστηκαν τη δεύτερη δόση από τα... σνακ, ήρθε αυθορμήτως η απάντηση. Από την πολύ στενή ομολογουμένως πολιορκία της μικρής για μια δική μας επίσκεψη στο κυλικείο την οποία αντέκρουα με επιχειρήματα, του τύπου «δεν μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι» και «δεν είναι σωστό», «δεν τρώμε εδώ, όπως δεν τρώμε στο σαλόνι της γιαγιάς» κι άλλα πολλά τέτοια κουλά, με έσωσε ευτυχώς το κουδούνι.
Με τον Τσακίρη, που να του καεί η πατάτα να τελειώνουμε κι ολόκληρη της σοδειά από καλαμπόκι ξεκίνησε και πάλι η «Παπλωματού», η μουσική σε ταξίδευε το παπατάκι σε προσγείωνε τα νεύρα κρόσσια και ξάφνου ακούγεται μια γαϊδουροφωνάρα «Δεν ακούμε!»
«Σταμάτα να μασάς, μήπως και ακούσεις», απάντησα αυθορμήτως αλλά δυστυχώς χαμηλοφώνως.
Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τα δίποδα γαϊδούρια δίπλα μας δεν ξέρω. Τουλάχιστον όμως ας φροντίζουμε να μην ενισχύουμε τις στρατιές τους με τα... παιδιά μας!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
