Η υπόθεση «κοινωνία και πανεπιστήμιο» έχει περάσει από σαράντα κύματα. Γνωρίζουμε όλοι πάνω – κάτω τα παράπονα που διαχρονικά έχουν καταγραφεί. Το «γη και ύδωρ» της χιακής κοινωνίας προς το ανώτατο εκπαιδευτικό μας ίδρυμα προφανώς παρεξηγήθηκε και μετατράπηκε στο «στάχτη και μπούρμπερι» που λέμε λαϊκά.
Αυτό δεν έγινε βέβαια τυχαία και δεν προκλήθηκε και από τις δυο πλευρές.
Προσωπικά πιστεύω ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων (καθηγητές- άλλο προσωπικό) έπαθαν αυτό που έπαθε και ο μισός δημόσιος τομέας. Θωρακίστηκαν γύρω από τα δικά τους θέλω, διεκδικούσαν μονομερώς (για τα ακαδημαϊκά και εκπαιδευτικά καλώς εννοούμενα συμφέροντα), είδαν το δέντρο και έχασαν το δάσος. «Το πανεπιστήμιο έχει τις ιδέες και την δημιουργικότητα κρυμμένα πίσω από τις πόρτες του» μου έλεγε φίλος τις προάλλες στο γραφείο. Δίκιο έχει.
Εκεί που η κοινωνία ανέμενε παρεμβάσεις, τοποθετήσεις, ένα ζωντανό οργανισμό με λίγα λόγια που η «καρδιά του» να πάλλεται στους ίδιους ρυθμούς με την κοινωνία, το πανεπιστήμιο αποδείχθηκε απόμακρο, αδιάφορο, χωρίς έμπνευση για τα τοπικά πράγματα, χωρίς να τείνει ειλικρινώς χείρα βοηθείας και επιτρέψτε μου, αδύναμο ακόμη και να διαχειριστεί τον πλούτο που του παραχωρήθηκε.
Γι’ αυτό τον πλούτο, όπως είναι τα Ταμπάκικα το τοπίο εξακολουθεί να παραμένει θολό. Το εκπαιδευτικό μας ίδρυμα απέκτησε εγκαταστάσεις πολλαπλής χρήσης στο κέντρο της πόλης, κτίρια με ιστορία που αποτελούν ορόσημο για την βιομηχανική ζωή του νησιού,τα οποία όμως λίγα χρόνια αργότερα τα χαρακτήρισε ακατάλληλα για να το φιλοξενήσουν μιας και το έδαφος παρουσίασε προβλήματα.
Και;
Ε λοιπόν, το Πανεπιστήμιο προτιμά να παραμείνει εσαεί με τα Ταμπάκικα στον ώμο, παρά να κινηθεί προς πάσα κατεύθυνση, να ενεργοποιήσει ότι δυνάμεις έχει και δεν έχει για να βρεθεί ένας τρόπος αξιοποίησης της ιδιοκτησίας του.
Τα ρομποτικά μηχανήματα της NASA πατάνε πάνω σε κινούμενους μετεωρίτες και το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να αξιοποιήσει μια ολόκληρη περιουσία, ένα πλούτο, γιατί το έδαφος κάτι δεν κάνει καλά...
Μια μιζέρια, μια μοιρολατρία, ένα άφημα των πραγμάτων στην τύχη τους και από κει και πέρα μόνο γρίνια για νέες πιστώσεις, για νέες χρηματοδοτήσεις, για νέα προγράμματα και επιπλέον προσωπικό. Από μόνο του λοιπόν δεν έχει να πει τίποτα.
Το Πανεπιστήμιο προφανώς χαράσσει τη στρατηγική του μακριά από τις ανάγκες των κοινωνιών (όπως απέδειξε και η Σύγκλητος) την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι του προσπαθούν να αποδείξουν με κάθε τρόπο ότι για όλα φταίει.... το γκαζόν.
Ε, δεν είναι έτσι.
Η χιακή κοινωνία τουλάχιστον αναγνωρίζει, συμβάλλει, προωθεί και στηρίζει κάθε πρωτοβουλία.
Το Πανεπιστήμιο ζήτησε να γίνει Τμήμα Τουρισμού στη Χίο, δεν το ζήτησαν οι Χιώτες....
Το Πανεπιστήμιο ζήτησε εκτάσεις για πανεπιστημιούπολη και η κοινωνία το πρόσφερε. Ότι έφερε στο πιάτο της διεκδίκησης στηρίχθηκε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τρώμε κουτόχορτο....
Υπάρχουν καθηγητές που τιμούν το ρόλο τους, το σκοπό τους και αγωνιούν για τη σχέση Χίου- Πανεπιστημίου. Υπάρχουν εργαζόμενοι και καθηγητές που αδιαφορούν παντελώς.... Είμαστε αναφανδόν με τους πρώτους.
Η Χίος λοιπόν θα επιτελεί πάντα το καθήκον της. Θα στέκεται αρωγός σε κάθε αίτημα. Το Πανεπιστήμιο από την πλευρά του οφείλει αν ανακτήσει την αξιοπιστία του και να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του. Μέση λύση δεν υπάρχει. Αναμένουμε λοιπόν απτά παραδείγματα.... Σωστά δεν τα λέμε κ. Γκρίτζαλη;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
