Μια βόλτα χθες στο Δημοτικό Κήπο μου έδεσε κόμπο το στομάχι. Στοιβαγμένος πόνος σε κούτες, στρώματα, σκιές. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι που σε κοιτούν με κάποια περιέργεια προσπαθώντας να ψυχανεμίσουν αν είσαι άλλος ένας που θα τους κάνει παρατήρηση για κάτι ή κάποιος που απλά έτυχε να περνάς από εκεί. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι είναι περαστικοί. Ούτε λόγος για το αν επιθυμούν να φύγουν. Μάλιστα αρκετοί από αυτούς καταλαβαίνουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την προσωρινή διαμονή τους γι’ αυτό εξάλλου και ανέχονται τις πρόχειρες υπηρεσίες που τους παρέχονται. Όμως δεν ζητούν τίποτα παραπάνω από τα στοιχειώδη. Να περάσουν μια νύκτα, άντε δυο, να μπουν στο πλοίο και να συνεχίσουν το ταξίδι τους εκεί όπου ο καθένας επιθυμεί να φτάσει.
Οι παροχές είναι υποτυπώδεις. Οι δημοτικές τουαλέτες καθαρίζονται από ιδιωτικό συνεργείο μετά από επικοινωνία με την Περιφέρεια. 2 τόνοι νερό στα ντεπόζιτα φτάνουν για περίπου δύο ώρες προκειμένου οι άνθρωποι να καθαριστούν, να πλυθούν πρόχειρα και να πλύνουν και τα παιδιά τους... Εκεί είναι η δυστυχία όμως. Στα μικρά παιδιά που ούτε καταλαβαίνουν, ούτε αντιλαμβάνονται αυτό που τους συμβαίνει. Και εκεί σαφώς θα πρέπει να πέσει η μέριμνα των αρμοδίων. Να βρεθεί ένας πιο σωστός χώρος για να μπορεί να φιλοξενήσει μια μάνα με το δίχρονο ή τρίχρονο παιδί της και να μην αναγκάζεται να το αλλάζει μέσα στα χώματα και στις λάσπες. Κανείς δεν μπορεί να νιώθει ανακούφιση αντικρίζοντας αυτές τις μάνες να ταλαιπωρούνται με τέτοιο τρόπο.
Λύσεις υπάρχουν. Όλοι τις συζήτησαν ήδη μεταξύ τους. Και χώροι επίσης. Θέληση να υπάρξει και βούληση να κινηθούν γρήγορα οι διαδικασίες ώστε αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι να μη ξεροσταλιάζουν κάτω από τον ήλιο και να υποφέρουν από την υγρασία της νύκτας. Άνθρωποι είναι, δεν ενοχλούν, δεν έχουν απαιτήσεις. Μπορούμε να συμπεριφερθούμε το λιγότερο ανθρώπινα και τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα και γι’ αυτούς και για μας.
Γυρνώντας στο πρόβλημα της μετανάστευσης ας γίνει κατανοητό ότι δεν είναι προσωρινό όπως κάποιοι επιθυμούν να το παρουσιάσουν. Τα όσα βιώνουν τα νησιά του Αιγαίου και μεταξύ αυτών και η Χίος, είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας μας. Και έτσι θα εξακολουθήσει δεδομένου του ότι υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια Σύριοι εγκλωβισμένοι στο Λίβανο και στην Τουρκία που θα ξεκινήσουν να έρχονται. Σε αυτό λοιπόν το μη προσωρινό πρόβλημα δεν απαιτείται μη προσωρινή λύση. Αντίθετα απαιτείται μόνιμη μέριμνα και αντιμετώπιση, ώστε αφενός η πόλη να μην κοιμίζει αυτούς τους δύσμοιρους στα πάρκα της και από την άλλη να μη νιώθουν και εκείνοι στη μικρή διαμονή τους τα αδιάκριτα βλέμματα μιας κοινωνίας που είναι λίγο μέσα και περισσότερο έξω από το πρόβλημα.
Για χρόνια συζητάμε στη Χίο το ζήτημα των μεταναστών και φυσικά όχι όλοι. Οι εικόνες που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες μας φέρνουν για πρώτη φορά ως κοινωνία σε μια συμμαχία κατανόησης και αντιμετώπισης του ζητήματος. Καταλάβετε το, δεν είναι προσωρινό. Θα μας απασχολεί για καιρό το ζήτημα αυτών των ανθρώπων. Και πολύ κακώς όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν εισακούστηκαν οι φωνές εκείνων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για μόνιμες λύσεις. Τώρα είμαστε ad hoc υποχρεωμένοι να το δούμε.
Σοβαρά, ανθρώπινα, αλληλέγγυα.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
