Η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας αφού τσαλαβούτησαν για μεγάλο διάστημα στην αβεβαιότητα την οικονομία και κυριολεκτικά ισοπέδωσαν οποιαδήποτε ελπίδα υπήρχε, προχωρούν συστηματικά προς το Δημοψήφισμα της Κυριακής.
Ειλικρινά έχει λίγη σημασία το αποτέλεσμά του. Αυτό το γνωρίζουν ιδιαίτερα όσοι έχουν ήδη σχεδιάσει την επικοινωνιακή διαχείριση του αποτελέσματος την επόμενη μέρα. Στο «ΝΑΙ» ακούμε ήδη ότι θα δρομολογηθούν πολιτικές εξελίξεις. Στο «ΟΧΙ» γνωρίζουμε ήδη ότι δεν υπάρχει πλάνο (εκτός από το Λαφαζάνη που θα πάει στη Ρωσία...).
Εν τω μεταξύ όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν τον κίνδυνο να πέσουμε σε συνήθεια. Έχει συμβεί πολλές φορές. Να ξεχάσουμε τι είναι «κανονικό» σε αυτή τη χώρα όπως και σε δεκάδες άλλες και να συνηθίσουμε να ζούμε όπως την τελευταία εβδομάδα, με 50άρια από τα ΑΤΜ και μακριά από τις ελάχιστες καταθέσεις των πολιτών, τους μισθούς και τις συντάξεις. Η μεγαλύτερη προπαγάνδα είναι η... συνήθεια. Άσε το λαό να συνεχίζει έτσι μέχρι που κάποια στιγμή δεν θα θέλει να επιστρέψει στο φυσιολογικό, στο κανονικό, στο ρεαλιστικό.
Ας μη κρυβόμαστε όμως πίσω από «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ». Στην λογική που μας έβαλε η κυβέρνηση διακυβεύονται πολλά περισσότερα από όσα μέχρι στιγμής ακούγονται. Πρώτο από όλα, η επιβίωση δεκάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων που ούτως ή άλλως υπέφεραν τα μέγιστα τα προηγούμενα χρόνια.
Δεκάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν την καρδιά της ελληνικής οικονομίας. Επιχειρήσεις που σήμερα μπορεί να διατηρούν τις θέσεις εργασίας τους, να εξυπηρετούν τους λιγοστούς πελάτες, αλλά σύντομα θα μπουν σε δρόμο εξαφάνισης.
Είναι οι ίδιες οι επιχειρήσεις που συμβάλουν στην φορολογία με ιδρώτα και κόπο για να μπορεί το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Αν όμως αυτό ο κλάδος εξαφανιστεί από προσώπου γης οσονούπω, ποιο εναλλακτικό σχέδιο υπάρχει; Ή μήπως διασφαλίζεται από κάπου ότι αποτελεί μέριμνα της κυβέρνησης του «ΟΧΙ» το μέλλον αυτών των επιχειρήσεων;
Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, έχει καταφέρει να δαιμονοποιήσει οτιδήποτε δεν ανήκει στη σφαίρα του δημόσιου συμφέροντος. Ούτε μια κουβέντα δεν ακούστηκε για το πάγωμα στον ιδιωτικό τομέα, την παράλυση και την αβεβαιότητα που έχει περιέλθει. Επιχειρήσεις που έγιναν με το όνειρο του κάθε επαγγελματία να δημιουργήσει αξία, καταβαραθρώνονται από την λογική ότι δεν αποτελούν «προτεραιότητα» της κυβέρνησηςπου έχει άλλους να φροντίσει. Όμως τη «φροντίδα» των κυβερνώντων προς την εκλεκτή της δημόσια πελατεία τούτες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις την αναζωογονούν κάθε μήνα, καταβάλλοντας μισθούς, ασφαλιστικές κρατήσεις, φόρους, λογαριασμούς.
Σήμερα δεν με ενοχλεί καθόλου πλέον το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ». Με ενοχλεί που θα γίνει συνήθεια η ανωμαλία στη λειτουργία του κράτους και στην οικονομία και με στεναχωρεί το γεγονός ότι η κοινωνία μας, η μικρή, έχει ήδη διχαστεί.
Η μισή κοινωνία (λόγου χάριν) βλέπει με μισό μάτι την άλλη μισή.
Η μισή κοινωνία συγκρούεται με απαράδεκτο τρόπο, σχόλια και παρατηρήσεις που φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια του bulling σε πολλές περιπτώσεις και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος καταθέτει δημόσια μια άλλη άποψη.
Αυτό δεν είναι κράτος, αυτή δεν είναι κατάσταση, αυτό δεν μπορεί να τραφεί και να γιγαντωθεί γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον οδηγεί.... και όλοι ξέρετε που....
Υ.Γ. Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων με το πολιτικό του στίγμα. Δυστυχώς δεν βάζει το δικό του. Δανείστηκε το στίγμα που αφήνουν πίσω τους οι τριγύρω.... Κρίμα.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
