Σεμνή κατάθεση μνήμης στη Μαύρη Αφροδίτη

Κάθε χρόνο 8 του Μάρτη,εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας  (InternationalWomen’sDay) σε ανάμνηση της μεγάλης διαμαρτυρίας που σημάδεψε το Σικάγο και  τη Νέα Υόρκη το 1857, όταν γυναίκες εργάτριες διαδήλωσαν μαχητικά στους δρόμους των  πόλεων, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μεγαλύτερους μισθούς από τα εργοστάσια και τις κλωστουφαντουργίες, όπου εργάζονταν. Το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (!) των ΗΠΑ γιορτάζεται η Πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας που υιοθετείται το 1911 από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Το 1912 διαδηλώνουν οι «σουφραζέτες» στο Λονδίνο, εξ αιτίας του αποκλεισμού των γυναικών ,από το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές της Αγγλίας. Λίγα χρόνια αργότερα η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολονταϊ πείθει τον Λένιν να καθιερώσει την 8^η Μαρτίου ως επίσημη ημέρα της Γυναίκας. Στη Δύση η δεκαετία του ’60 αναδεικνύει μεταξύ άλλων και το φεμινιστικό κίνημα και το 1975 -77,η 8^η Μαρτίου καθιερώνεται υπο την αιγίδα του ΟΗΕ  ως η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ,με υπόμνηση την ανάδειξη των προβλημάτων και των δικαιωμάτων των γυναικών.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι ,κάποιες φορές η οκτώ του Μάρτη κατέληξε να είναι μια συμβατά «επαναστατημένη» βραδινή  έξοδος  , χωρίς τους συζύγους ή τους συντρόφους στην ταβέρνα η στο «σινεμά» σαν γυναικοπαρέα. Επίσης  ακόμη μια μέρα που πρέπει να πούμε στερεότυπες κουβέντες, να χειροκροτήσουμε σκληρές η λιγότερο σκληρές  ηγερίες, είδωλα της σόου μπίζ ,συγγραφείς, «περσόνες» και μάλλον πρόχειρα όλες και όλοι μαζί, κυρίως εδώ στη «Δύση» κάνοντας «ταμείο» αθροιζόμαστε ικανοποιημένοι στο τηλεοπτικό χαμόγελο μιας επιτυχούς παρουσίασης (;)…. Είναι άραγε ,αυτό όλο;

Μέσα από τα ίχνη του βηματισμού των γυναικών στη διαδρομή της ανθρωπότητας από την αρχέγονη Χία κόρη, την Σαπφώ, την Ελένη, τη Μήδεια , τη Μαθηματικό Υπατία που έτυχε βάναυσου θανάτου από τους Χριστιανούς στη Δύση του Κλασσικισμού , την Ξανθίππη που αμφισβητούσε τον Σωκράτη,την Ασπασία και τη Θεοδώρα ως τη Σιμόν Ντε Μπωβουάρ ,την Μαίρυλιν Μονρόε, την Ιντιρα Γκάντι, την αδελφή Τερέζα, την πριγκήπισσα Νταϊάνα, τη δική μας Μελίνα ή την Ελλη Λαμπέτη, τη Μαρί Κιουρί,την Αμαλία Φλέμιγκ  ή τη Τζαίην Φόντα και την Αντζελα Νταίηβις, πρόσωπα πολλά, στερεότυπα ,συναισθήματα, έμπνευση, διανόηση, καταστάσεις,αδιέξοδα και γεγονότα πυκνά,- όπως η δουλεία, το κυνήγι των μαγισσών από την Ιερά Εξέταση, ο έρωτας, η εκδίκηση, η διεκδίκηση της μάθησης και η επιστήμη, οι τέχνες και η μητρότητα, η εκμετάλλευση δια της πορνείας, οι δολοφονίες και οι βιασμοί, η επιβίωση, η οιονεί αμφισβήτηση της γυναίκας και η εξ αυτής  εργώδης προσπάθειάτης εις το διηνεκές- αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν το στεφάνι του πάθους και των αγώνων του «δεύτερου» φύλου μεμονωμένα και συλλογικά ,να διεισδύει γοητευτικό και ματωμένο από τις μάχες στο πατριαρχικό τοίχο του κόσμου μας, καταθέτοντας στο σώμα του τις βαθιές και ανεξίτηλες  ρωγμές της θηλυκότητας και του εξανθρωπισμού μας εν τέλει.

Ένα τέτοιο ματωμένο σημάδι  στο μακρύ δρόμο των γυναικών,υπήρξε η αποκαλούμενη «Μαύρη Αφροδίτη», ιθαγενής της αφρικανικής φυλής των «Οτεντότων»  ή Κόϊσχαν, η Σάρτζι Μπάαρτμανη ιστορία της οποίας καταδεικνύει  πως η βαρβαρότητα του «ισχυρού» κρυμμένη κάτω από το πουκάμισο του πολιτισμού της γηραιάς ηπείρου, καλά κρατεί!

Γεννημένη  περί το 1770 στη Νότια Αφρική η οικογένειά της θα την πουλήσει κοριτσάκι ως σκλάβα στον λευκό έμπορο Πιέτερ Σεζάρ από το Κέηπ Τάουν  πουθα τη φέρει πρώτα στο Λονδίνο και μετά στο Παρίσι. Στην εφηβεία της διαπιστώνεται ότι πάσχει από στεατοπυγία (διογκωμένοι γλουτοί) και μακρονυμφία (ασυνήθη  μεγάλα γεννητικά όργανα) χαρακτηριστικά που απαντώνται στη φυλή της και που θα κάνουν πλούσιο τον αφεντικό της  που θα την εκμεταλλευθεί ως ένα αξιοπερίεργο «ζώο»,περιφερόμενο σε κλουβί δίκην «τσίρκου», περιζήτητο στη λονδρέζικη και παριζιάνικη κοινωνία του 19^ου αιώνα  σαν εξωτικό ερωτικό αντικείμενο και ιατρικό φαινόμενο εν ταυτώ.

 Οι θαμώνες  εκτός από τα λαίμαργα βλέμματα την υποχρεώνουν σε βρυχηθμούς  κατά τη διάρκεια του χορού της, σε αγγίγματα επι των γλουτών της,σε συνεχείς ταπεινώσεις εξω και μέσα στο κλωβό της, ενώ πιέζεται εν παντί τρόπω να συναινέσει στην έκθεση και στη μελέτη των γεννητικών της οργάνων από την Ιατρική Ακαδημία του Παρισιού και τον διάσημο τότε ανατόμο Κουβιέ. Η «μαύρη Αφροδίτη» και δια της λογοτεχνίας, στην εποχή των Ζολά,Μποντλέρ και Μπαλζάκ, είναι στη συλλογική αντρική φαντασίωση (και όχι μόνο, αφού στις παραστάσεις παρευρίσκονταν και γυναίκες θεατές Γαλλίδες η άλλες Ευρωπαίες) η άγρια ιερόδουλη ή σκλάβα του  «ερωτα» ενώ για τα ιατροανατομικά εργαστήρια της εποχής δεν αποτελεί παρά «τον χαμένο κρίκο στην αλυσίδα της ανθρώπινης οντότητας» μ άλλα λόγια το «καθοριστικό σκαλοπάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου» που θα αποδυθεί δια του Ζώρζ Κουβιέ και άλλων συναδέλφων του σε μια προσπάθεια απόδειξης των ομοιοτήτων του εγκεφάλου της Σάαρτζι-μετά τον θάνατό της- με αυτόν του ουραγκοτάγκου  και δι αυτών στην προαναγγελία θεωριών που θα συνδράμουν αργότερα την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη…

Η βασανισμένη Σάαρτζι θα πεθάνει από φυματίωση και αφροδίσια νοσήματα μόνη περί το 1815.Ανυπεράσπιστη στο επιβλητικό άψυχο κορμί της,  θα περισυλλεγεί από τους  «επιστήμονες» της εποχής για να αποτελέσει τη βάση του γύψινου εκμαγείου για το ομοίωμά της!στη συνέχεια θα ακρωτηριασθεί προς χάριντης επιστημονικής μελέτης υπο τον Κουβιέ! Μά η ύβρις της βασανισμένης ζωής της θα συνεχισθεί …..… σε διαφορα βάζα, που «φιλοξενούν» μέρη του σκελετού της, του μυαλού της η του αιδοίου της,προς έκθεση και «ατραξιόν» στα αδηφάγα και αμήχανα μάτια των επισκεπτών του «Μουσείου του Ανθρώπου του Παρισιού» –στη Πόλη του φωτός- μέχρι το 1976!  Ο Μάης του ΄68 με την αμφισβήτηση, το φεμινισμό, το σοσιαλισμό, τον αντιρατσισμό δεν κατόρθωσε να «εκπαραθυρώσει» από τα εκθέματα του Μουσείου, τη βαρβαρότητα δύο και πλέον αιώνων ενάντια  στη Σάαρτζι Μπάαρτμαν, ενάντια στη γυναίκα, εναντια στον άνθρωπο και στο  πολιτισμό!! Το έγκλημα στυγερό και διαρκές,απάνθρωπο θα αποσυρθεί το 1976 από τις βιτρίνες του Μουσείου, στις …..αποθήκες του(!) και η Γαλλία –ακόμη μια φορά  «εωλη» στη διαδρομή και την ιστορία της- θα αρνηθεί το 1994 την επιστροφή του λειψάνου –αυτού που απέμεινε από τον χυδαίο διαμελισμό-  της Σάαρτζι Μπααρτμαν στη πατρίδα της, μετά από  αίτημα των ηγετών της φυλής «Κοϊσχαν» και του μόλις νεοεκλεγέντα Προέδρου της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης Νέλσον Μαντέλα!!

Η γεμάτη λαβωματιές περπατησιά της Σάαρτζι Μπααρτμαν,  της  «Μαύρης Αφροδίτης» στο πλανήτη της Γης όλων μας, θα τελειώσει το 2002 ,με την «ευγενική δωρεά» των Γαλλικών Αρχών της παραχώρησης του λειψάνου της  προς την Νοτιαφρικανική Ένωση, στα πλαίσια του εορτασμού της ……………Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας!!!

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.