Αν παρομοιάσουμε την οικονομία με άγονο χωράφι και την κοινωνία με ερειπωμένο αρχοντικό των περασμένων αιώνων θα οδηγηθούμε σύντομα στο συμπέρασμα, απόλυτα ρεαλιστικά, ότι ο τόπος ξεκινά ένα περίεργο χτίσιμο που δεν φτάνει μόνο ένα οικόπεδο, ένας μηχανικός και ένας εργολάβος, χρειάζεται και χτίστες, εργάτες μα προπάντων υλικά. Καλά υλικά.
Για το ίδιο το κτίριο, την μορφή του, την αρχιτεκτονική του, την αισθητική του μπορεί να διαφωνούμε. Για την αναγκαιότητα όμως να κάνουμε το άγονο χωράφι γόνιμο και το ερειπωμένο σπίτι ξανά αρχοντικό δεν διαφωνούμε. Τι απομένει λοιπόν; Ένα τραπέζι, αρκετή δόση ειλικρίνειας και διάθεση για παραχωρήσεις, αμοιβαίες, μιας και το δεδομένο μας είναι ότι συμφωνούμε πως κάτι πρέπει να γίνει.
Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα της κατάστασης που σήμερα βιώνει το νησί. Πολλοί προχθές επέλεξαν να μην κατέβουν καν στην κάλπη να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Φαντάζομαι ότι δεν ήταν αμελής, δεν ήταν αδιάφοροι, δεν ήταν αναίσθητοι. Ήταν απογοητευμένοι. Και δικαίως. Από τη μια οι υποσχέσεις που δεν βρίσκουν αντίκρισμα από την άλλη οι συμφωνίες που δεν τηρούνται και στο τέλος, η αδιαφορία των κομμάτων για τον καθημερινό αγώνα που ο κοσμάκης δίνει στον επαγγελματικό στίβο. Ξέρετε κάτι; Τα κόμματα και τα στελέχη τους έχουν μάθει να μεταφράζουν κάθε τους κίνηση, κάθε σκέψη, κάθε απόφασή τους με κομματικά και πολιτικά κριτήρια. Κρίνουν τον κόσμο, τις γνωριμίες τους, τους επαγγελματίες, τη ζωή την ίδια με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο απλός κόσμος δεν το κάνει. Δεν πικροχολιάζει και δεν στραβώνει τη μούρη του σαν τύχη και χαιρετίσει το κομματικό στέλεχος. Αντίθετα το στέλεχος το κάνει.... Και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά.
Ο απλός κόσμος κρίνει το μέλλον του με βάση το κοινό καλό, την λογική, το προσωπικό και το συλλογικό συμφέρον. Προσπερνά διαφωνίες, προσφέρει απλόχερα την άποψή του και τη βοήθεία του, καταθέτει καθημερινά για την πρόοδο του τόπου που ζει. Τα κομματικά στελέχη με τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις λειτουργούν εκ διαμέτρου αντίθετα. Προτάσσουν την ιδεολογία, την πολιτική και κομματική γραμμή, προτάσσουν την θέση τους από το να συνεισφέρουν σε βαθιές τομές που έχει ανάγκη και ο τόπος και ο κόσμος. Και εκεί το παιχνίδι του ρεαλισμού καταβαραθρώνεται. Αγκυλώνεται μέσα σε στενά με Συμπληγάδες που πέφτουν και πλακώνουν και τους μεν και τους δε.
Αν υπάρχει ένα ζητούμενο είναι πως θα κάνουμε το χωράφι το άγονο που ζούμε μέσα σε αυτό, γόνιμο. Κι αν υπάρχει μια ιστορική ευθύνη στους τοπικούς βουλευτές, στον Ανδρέα και στο Νότη, στον Μανώλη, στο Σταμάτη, σε όλους, είναι να σκάψουν βαθιά και να χτίσουν κάτι. Να αφήσουν κάτι.... Στα απομεινάρια άμα θέλεις χτίζεις παλάτια. Αντέχουν;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
