Χρόνια τώρα η χώρα μας βρίσκεται με το ένα πόδι μπροστά να προσπαθεί να κάνει μισό βήμα και με το άλλο ένα βήμα πίσω, να σύρετε και να τραβιέται σε μια άλλη πραγματικότητα. Δυο κομμάτια, δυο χώρες, δυο εικόνες, δυο πραγματικότητες.
Η μια προσπαθεί, πασχίζει, πληρώνει, εκσυγχρονίζεται, εναρμονίζεται με τους νόμους, ακούει, παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται. Η άλλη αδιαφορεί, κάνει τα δικά της, αντιστέκεται, αντιμάχεται, δεν καταλαβαίνει, οπισθοδρομεί, εκτροχιάζεται. Μια τέτοια κατάσταση βιώνουμε. Ακραία. Χωρίς μέση λύση. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς, χωρίς...
Έχω ξαναγράψει ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα που εφηύρε ο άνθρωπος για να δικαιολογεί όσα δεν θέλει να κάνει, ακόμη κι αν είναι σωστά είναι ο συνδικαλισμός.
Και προσέξτε. Όχι εκείνος που δικαιολογεί το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου να διεκδικεί κάτι καλύτερο στα πλαίσια μιας συνολικά ευνομούμενης κοινωνίας, αλλά εκείνου που ντε και καλά θέλει να μην κάνει τίποτα και για όλα να φροντίζει το κράτος!
Αυτού του τύπου το συνδικαλισμό βιώνουμε σε δυο περιπτώσεις σήμερα. Η μια αφορά τα όσα συμβαίνουν στο σχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» και ή άλλη τα μαύρα χάλια των κομματοσυνδικαλιστών των πανεπιστημίων. Ποια περίπτωση αλήθεια να εξαιρέσεις;
Κοντά στους συνδικαλιστές της ΔΕΗ (εκείνους που έπαιρναν τα λεφτά μας και τα έκαναν διακοποδάνεια) σπεύδει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι ιδιωτικοποίηση = καταστροφή (μπορεί να έχει και δίκιο αλλά εμείς δεν είμαστε ηλίθιοι).
Στην άλλη περίπτωση των πανεπιστημίων, ο κάθε εργαζόμενος χαρακτηρίζει τσιφλίκι του τους κόπους και τις θυσίες των χιλιάδων φοιτητών και επιβάλει με τον ετσιθελισμό του να κλείσει ένα ολόκληρο ίδρυμα...
Και στις δυο περιπτώσεις πραγματικά δεν ξέρω ποιος υπουργός και με ποιο κουράγιο θα κάτσει να διαπραγματευτεί... λύσεις.
Όταν ο μέσος Έλληνας σήμερα έχει ταυτίσει τις περιπτώσεις Φωτόπουλου (πλέον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) με τον κρατικοδίαιτο και ασύδοτο τρόπο που λειτουργούσε η ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, εγώ δεν γνωρίζω νοήμον άνθρωπο που θα βρεθεί δίπλα στους συνδικαλιστές – απόγονους του κάθε Φωτόπουλου (βλ. ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ) και θα πει... «βρε τι καλά που κάνουνε...»;
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται πως από τη μεριά γεμίζει την καρδάρα (ευρωεκλογές) και από την άλλη ρίχνει άλλη μια και τη χύνει (με περιστατικά όπως η στήριξη των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ που θέλουν να βυθίσουν την χώρα στο σκοτάδι), πραγματικά άκρη δε βγαίνει.
Μοιάζει με ένα διπολικό σύνδρομο κόμματος που τελικά επικρατεί ο κακός εαυτός, έναντι του καλού που ακούει και αντιλαμβάνεται τα κελεύσματα της εποχής και της κοινωνίας.
Τίποτα δημόσιο δεν ανήκει δεν κανέναν. Τίποτα δημόσιο είτε υπηρεσία, είτε αγαθό, είτε ακίνητο δεν ανήκει στον κάθε υπάλληλο- εργαζόμενο που προσλήφθηκε για να ΥΠΗΡΕΤΕΙ το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ και τους ΠΟΛΙΤΕΣ. Οτιδήποτε ΔΗΜΟΣΙΟ ανήκει σε όλους τους Έλληνες που πληρώνουν για να ζουν και να διαβιούν εκείνοι που επέλεξαν να βρίσκονται στη δούλεψη του κράτους.
Τα φθηνά κολπάκια για ψηφοθηρία και για εναγκαλισμούς με τους συνδικαλιστές – ψηφοφόρους τα φάγαμε στη μάπα επί Ανδρέα, επί Σημίτη, επί Καραμανλή και χορτάσαμε!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
