Αναμένοντας την προχθεσινή πτήση για Αθήνα, χάζευα το κτίριο του αεροδρομίου. Συγκεκριμένα, έβλεπα τα στέγαστρα νότια και δυτικά της αίθουσας αφίξεων, τους χαλασμένους σοβάδες, τα φώτα που ένα άναβε εδώ και ένα εκεί και σκεφτόμουν πόσο δύσκολη υπόθεση έχει γίνει πλέον η επισκευή ακόμη και των πιο απλών πραγμάτων. Πριν λίγα χρόνια, ένα τηλέφωνο θα έπεφτε από δω, ένα από κει, πέντε δεκάρες για να συντηρηθούν τα στοιχειώδη θα είχαν βρεθεί. Τώρα, ποιος να ζητήσει χρήματα και από ποιον;
Κάθως οι επιβάτες της πτήσης από Αθήνα αποβιβάζονταν, ο φίλος Νίκος ήρθε προς το μέρος μου. «Εδώ χαζεύω την κατάντια μας» του είπα. Εξηγώντας του το σκεπτικό μου, ο Νίκος γελούσε. «Ξέρεις γιατί έγιναν τα στέγαστρα αυτά;» ρώτησε. «Κάποια στιγμή επί πρωθυπουργίας Σημίτη που ήρθε στη Χίο, έπρεπε κάπου να σταματήσει για δηλώσεις στην πίστα. Τότε λοιπόν είχαν δοθεί χρήματα για να γίνουν τα δυο στέγαστρα, που έμειναν από τότε...», είπε και καληνύχτισε. Δεν έχω αμφιβολία ότι τα έργα προ κρίσης κάπως έτσι γίνονταν, ωστόσο όσο να ναι, μια ανατριχίλα με έπιασε....
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
