Νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια. Είμαι πατέρας δύο παιδιών 20 ετών φοιτητών στην Αθήνα. Από το βράδυ της 28 Φεβρουαρίου, όλοι μας δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που έγινε.
Στέλνεις τα παιδιά σου να σπουδάσουν, να αρχίσουν τη ζωή τους, να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν την πιο όμορφη χώρα του κόσμου, σύμφωνα με πολλούς εκτιμητές της επίγειας ομορφιάς.
Από εκείνο το βράδυ, καταστράφηκαν οι οικογένειες των θυμάτων και κόπηκε απότομα, βίαια και με τραγικό, αποτρόπαιο τρόπο, η ζωή νέων παιδιών που μόλις ξεκινούσαν να δημιουργήσουν καριέρα, οικογένεια, προσωπική και κοινωνική ζωή.
Αυτά τα παιδιά ήταν η ελπίδα της γερασμένης Ελλάδας.
Οι αιτίες αυτής της τραγωδίας, όπως και προηγουμένων, γνωστές και οι ένοχοι γνωστοί. Απλά ποτέ δεν έχουν ανακοινωθεί επίσημα και ποτέ δεν έχουν τιμωρηθεί.
Ένα σάπιο πολιτικό-πελατειακό σύστημα το οποίο γιγαντώνεται, στηριζόμενο στο σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο δεν βάζει κανένα χρονικό φραγμό σε όλους αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική σαν επάγγελμα και κρατάνε τις τύχες των ζωών μας στα χέρια τους.
Ότι έχει να προσφέρει ένας άνθρωπος σαν πολιτικός, του αρκούν δύο το πολύ τρεις θητείες.
Μετά είναι σίγουρο ότι αρχίζουν οι εξαρτήσεις και η εξυπηρέτηση συμφερόντων από τη μονιμότητα των πολιτικών θέσεων, μεταξύ συνδικαλιστών, βουλευτών, αρχόντων τοπικής αυτοδιοίκησης, υπουργών με ότι σημαίνει αυτό, τα αποτελέσματα των οποίων τα έχουμε ζήσει και τα ζούμε τώρα με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο.
Ο σταθμάρχης είναι ο τελευταίος που πρέπει να τιμωρηθεί. Πριν από αυτόν υπάρχει μια αλυσίδα ανθρώπινων ενεργειών και καταστάσεων που πρέπει να συνυπάρξουν για να συντελεστεί μια τραγωδία.
Γιατί για ΤΡΑΓΩΔΙΑ μιλάμε, αν δεν το έχουν καταλάβει οι πολιτικοί μας άρχοντες και αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στις κάμερες, και θέλουν να τα ρίξουν όλα σε ανθρώπινο λάθος.
Με πνίγει η οργή και η αγανάκτηση. Δεν είμαι ειδικός για να πω ποιοι και πως πρέπει να τιμωρηθούν. Αλλά επιτέλους κάποια στιγμή στην Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία πρέπει κάποιοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά, γιατί από ΤΥΧΗ ΖΟΥΜΕ.
Και εδώ τα άρθρα του συντάγματος μπορούν να διορθωθούν. Η αποχή ή η καταδίκη, όπως κρίνει ο καθένας είναι μια μορφή αντίδρασης στο πολιτικό-πελατειακό κατεστημένο.
ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΕΙΣ
Είναι το πιο συχνό μήνυμα που στέλνω στα παιδιά μου τα τελευταία δύο χρόνια που είναι φοιτητές. Δυστυχώς κάποια παιδιά δεν θα πάρουν τηλέφωνο τους γονείς τους, γιατί δεν θα φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους.
Ο επίλογος της τραγωδίας είναι ότι κάποιοι γονείς δεν έχουν τίποτα από το παιδί τους να θρηνήσουν, να κλάψουν και να θάψουν.
ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
