Τον πεθαμένο φίλο του, τον Λάζαρο, τον ανέστησε ο Χριστός λέγοντας με μόνο τρεις λέξεις, αυτές του τίτλου: “Λάζαρε, δεύρο έξω”, (Λάζαρε, έβγα έξω).
Και, ω του θαύματος, ο Λάζαρος, βγήκε ζωντανός από τον τάφο του.
Κάπως έτσι φαντάζομαι τους, ανά την Υφήλιο, ηγέτες και τα επιτελεία τους να προσπαθούν, μήπως καταφέρουν με τις “ΠΕΘΑΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥΣ” (λόγω κορωνοϊού), ό,τι και ο Χριστός: Να τις “αναστήσουν” εκ του θανάτου !
Εδώ έλαχε να το επιχειρεί ήδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τους επιτελείς και τους ειδικούς που τον περιβάλουν. Προσώρας, πιστώνεται την διπλή επιτυχία πρώτον της απόκρουσης της ιδιότυπης Τουρκικής εισβολής στον Έβρο και δεύτερον της, σχεδόν ταυτόχρονης, επιτυχούς αντιμετώπισης του πρώτου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τα πάρα πολύ δύσκολα. Εδώ ταιριάζει κυριολεκτικά η λαϊκή φράση “εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα” και σε επεξήγηση “εδώ σε θέλω Κυριάκο να αποδείξεις την αξία και τις ικανότητές σου, στα πολύ δύσκολα”!!
Προτού περιγράψω τους φόβους που ήδη με κυριεύουν, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε περιστατικό που έζησα στην παιδική μου ηλικία. Ονόματα δεν θυμάμαι, όμως κατά νου έχω ένα πιτσιρίκι που, άγνωστο πώς, είχε βάλει το χεράκι του στο στόμα του μπούρμπουλα (πήλινο σταμνί) με το πόσιμο νερό. Η γειτονιά είχε αναστατωθεί από το κλάμα του μικρού το οποίο, παρά τις προσπάθειες του ίδιου και των δικών του, το χεράκι του δεν μπορούσε να το βγάλει από το σταμνί.Όλοι απορούσαν πώς μπόρεσε να χωρέσει το χεράκι στο στενό στόμιο και τώρα δεν μπορούσε να βγει. Τελικά, τη λύση την έδωσε ο πιό “καπάτσος”, ο οποίος, σπάζοντας τον μπούρμπουλα, χύνοντας βέβαια και το πολύτιμο (για την εποχή εκείνη) πόσιμο νερό, ελευθέρωσε το χεράκι του πιτσιρικά.
Φοβάμαι λοιπόν ότι, για να διέλθουμε επιτυχώς τη δύσκολη φάση εξόδου από το γενικό “κλείδωμα” (το γνωστό πια lockdown) κυκλοφορίας, οικονομίας, παραγωγής, εκπαίδευσης, θείας λατρείας, άθλησης, λειτουργίας Υπηρεσιών, Δικαιοσύνης κλπ., πιθανά θα χρειασθεί να “σπάσουμε” πολλά σταμνιά, άρα να χαθεί-αναγκαστικά- αρκετό “πόσιμο νερό”. Και εδώ ακριβώς εστιάζονται οι φόβοι μου. Θα τα καταφέρουμε;
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι, ως Λαός, είμαστε ικανοί για επίτευξη θριάμβων. ΄Ομως διαθέτουμε και τάσεις αυτοκαταστροφής λόγω της υπερβολής που μας διακρίνει στα πάντα. Αν όλες οι Χώρες που κτυπήθηκαν οικονομικά από την πανδημία έχουν μοναδικό πρόβλημά τους, την ανόρθωση της οικονομίας τους, εμείς έχουμε ταυτόχρονα, ως πρόσθετα προβλήματα, τον υπαρκτό και πολύ σοβαρό κίνδυνο εξ ανατολών, το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα και τις φοβερές συνέπειες της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που περάσαμε (2010-2019).
Επί πλέον, έχουμε – ως εθνικό “σπορ”- την τάση του έντονου κομματικού φανατισμού και της εσωτερικής “ΦΑΓΩΜΑΡΑΣ” ακόμη και όταν θα πρέπει να ομοψυχούμε προκειμένου, χωρίς “ναι μεν αλλά”, να δίνουμε ενωμένοι τον αγώνα για το ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ. Βέβαια, κανείς δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να απαιτεί πλήρη ομοφωνία σε όλα ή και “σιωπητήριο” κάθε αντίθετης, (προς αυτήν της πλειοψηφίας), άποψης και φωνής. ΄Αλλο όμως αυτό-που άλλωστε αποτελεί συστατικό στοιχείο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος- και άλλο η άκρατη δημαγωγία και ο φτηνός λαϊκισμός που μόνο ζημιά έχουν προκαλέσει (διαχρονικά) στην πολύπαθη Πατρίδα μας.
Αυτοί είναι οι φόβοι που με διακατέχουν ειδικά τούτο το διάστημα κατά το οποίο, με επιστημονική σοβαρότητα και κοινωνική υπευθυνότητα, αποτολμούμε και εμείς, οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι Λαοί, να οδηγηθούμε σταδιακά σε μιά κάποια νέα “κανονικότητα”. Κανονικότητα που, προφανώς, σε τίποτα, δεν θα θυμίζει τη ζωή μας “προ κορωνοϊού” και η οποία θα έχει, ως “θύματα”, όχι μόνο θανάτους, αλλά ανέργους, νεόπτωχους και νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις μικρές,μεσαίες και μεγάλες. Το σοκ θα είναι όντως μεγάλο. Και εδώ είναι που, ο Πρωθυπουργός, μένει να αποδείξει ξανά αν ισχύει διαχρονικά η λαϊκή ρήση που λέει ότι “ο καλός ο καπετάνιος, στη φουρτούνα φαίνεται”.
Αν κάτι μου προκαλεί αισθήματα μιάς κάποιας αισιοδοξίας είναι το γνωστό “σάλπισμα” παρηγοριάς και ανάτασης, που, ως εμβατήριο, διασαλπίζει ότι “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά”.
Κυρίως με ενθαρρύνουν οι γνωστοί στίχοι του Γιάννη Ρίτσου (από τα “18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας”) με τους οποίους κλείνω το σημερινό σημείωμα: (Τα Λιανοτράγουδα γράφτηκαν την περίοδο της Χούντας και εν εξορία)
“Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις-εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Νά τη, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου”.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
