Στον έβδομο χρόνο μιας οικονομικής κρίσης η χώρα αταλάντευτη ακολουθεί το λάθος δρόμο, την ευκολία του λαϊκισμού. Ομολογείται καθαρά από τους ταγούς της. Συνθλίβεται η παραγωγική της βάση για να περισσεύουν ψιχία διανομής στην όλο και πιο διευρυμένη φτωχοποιημένη τάξη. Εξωραΐζονται μοντέλα κοινωνικής οικονομίας, τα οποία κάθε φορά που δοκιμάστηκαν στη χώρα απέτυχαν παταγωδώς, ως αταίριαστα με την κουλτούρα του Έλληνα, που δεν μπορεί να συμφωνήσει με ευκολία αν πρόκειται για μέρα ή νύχτα σε μια συνεργασία.
Το πόπολο εξευμενίζεται με την προβολή και δημοσιότητα κινήσεων φιλανθρωπίας. Στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης δεν έχει περάσει ο προβληματισμός με ποιο τρόπο θα παράξουμε κάτι παραπάνω, χωρίς να το κατασπαράξει η μαύρη τρύπα του Δημοσίου, αλλά επικρατεί η επιβράβευση στις κινήσεις ανθρωπισμού από ιδιώτες και η συστηματική προσπάθεια φορέων κάθε είδους να συμπαρασταθούν όπου υπάρχει κίνδυνος. Το φιλανθρωπικό έργο Εκκλησίας, φορέων της Αυτοδιοίκησης, Ιδρυμάτων, ιδιωτών παρουσιάζεται ως σωτήριο – και ως ένα βαθμό είναι – όσο όμως σκεπάζει τον προβληματισμό για την ανάγκη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου απομακρύνει από το στόχο της ανασύνταξης.
Μια μικρογραφία της γενικής εικόνας παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια και στη Χίο. Προστατευτικές δομές για τα αδύναμα στρώματα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια από πάσα κατεύθυνση. Η προνοιακή αντιμετώπιση της κατάστασης αγγίζει το άριστα. Στηρίζεται κατά βάση στις δημοτικές πρωτοβουλίες και στην εξαιρετική δουλειά του εργασιομανή αντιδημάρχου Γ. Παπαδόπουλου και επικουρικά ενισχύεται από τη συνδρομή ευκατάστατων συμπολιτών μας.
Κάπου εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος. Όλοι μαζί αποξεχνιόμαστε, θριαμβολογούμε για το βαθμό συμπαράστασης μας στο συνάνθρωπο και χάνουμε το στόχο. Από πουθενά δεν ξεκινά η συζήτηση ποιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό έχει το νησί. Ποιος ο ρόλος του σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα οικονομίας κι ένα εξίσου ανταγωνιστικό περιβάλλον στο Αιγαίο; Ως πότε θα επιτρέπουμε στο «λίπος» να σιγοκαίει πάνω στη σχάρα της φοροαφαίμαξης, χωρίς να αντικαθίσταται από νέο πλούτο.
Τη συζήτηση αυτή δεν τολμά κανείς να την αναλάβει, απλούστατα γιατί κανείς δεν είναι έτοιμος. Την περιμένουμε ως μάνα εξ’ ουρανού, που, φευ, δεν έρχεται. Λύση δεύτερη δεν υπάρχει: ή την επιβάλουμε, με το ζόρι, ή θα επιτρέψουμε στη Χίο να απορεί τι στην ευχή κάνει διαρκώς λάθος και διαπιστώνει την απόσταση της από την υπόλοιπη νησιωτική χώρα διαρκώς να μεγαλώνει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
