Το 1996, μαθητής στο Πολυκλαδικό Λύκειο Χίου, βιώσαμε έναν σεισμό εξίσου μεγάλο με τον προχθεσινό που είχε συμβεί τα ξημερώματα, νομίζω Τρίτης.
Πηγαίνοντας στο σχολείο εκείνο το πρωϊνό αντίκρισα δεκάδες κατοίκους των λαϊκών πολυκατοικιών της Σαρακίνας να βρίσκονται διασκορπισμένοι στους δρόμους, να κοιμούνται στα αυτοκίνητα, άλλοι να φωνάζουν και άλλοι να αρνούνται να ξαναμπούν στα άκομψα αυτά μπλόκια. Άδικο είχαν;
Οι λαϊκές πολυκατοικίες ήταν από τότε ρημαγμένα κτίρια που διατηρούσαν οι κάτοικοι όπως - όπως, υπολείμματα των γνωστών επιτυχιών των εργολάβων που το 60’ και το 70’ αναλάμβαναν δημόσια έργα και παρέδιναν... κτίσματα στην άμμο.
Αυτοί οι άνθρωποι και αυτά τα κτίρια στοίχειωσαν έκτοτε κάθε σχέση μου με το σεισμό. Κάθε φορά στο πρώτο κούνημα, το μυαλό τρέχει εκεί. «Πέσαν τα μπλόκια», «άντεξαν τα μπλόκια;», «άντεξε ο κόσμος;».
Ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσοι απέμειναν σε αυτά τα κτίρια, πόσοι σήμερα νιώθουν ασφάλεια ζώντας σε αυτά τα κουτιά.
Εκείνο που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν ασφάλεια, να μη νιώθουν φόβο, να μην τρέμουν. Και δεν έχουν γίνει πολλά γι’ αυτούς...
Το σίγουρο είναι ότι και στον επόμενο σεισμό το μυαλό μου εκεί θα πάει. Στα μπλόκια της Σαρακίνας....
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
