Οι διεθνείς σχέσεις ήταν ανέκαθεν ένα παζλ διαμόρφωσης συμμαχιών. Την τελευταία δεκαετία η μονομερής απορρόφηση της χώρας στο υπαρκτό οικονομικό της αδιέξοδο της στέρησε χρόνο και έμπνευση να ασχοληθεί με ισοδύναμες για εκείνη απειλές.
Η εξέλιξη της μεταναστευτικής κρίσης βρίσκει την Ελλάδα να αρκείται στο ρόλο του τροχονόμου των μεταβαλλόμενων αριθμητικά ροών στην καλύτερη περίπτωση ή του τελικού αποδέκτη των επίδοξων μεταναστών, ενώ η υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρος πρόφτασε και ύψωσε τα τείχη της.
«Το 50% της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού από το 2025 έως το 2050 θα λάβει χώρα στην Αφρική, 1,3 δις άνθρωποι. Έχουμε όλοι μας μια τεράστια πρόκληση μπροστά μας, να καταλήξουμε σε μοντέλα ανάπτυξης που θα βοηθήσουν τις χώρες της Αφρικής να διατηρήσουν τον πληθυσμό τους στην επικράτεια τους. Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αποτελεσματικά πρέπει να πάμε στη ρίζα του».
Ο πυρήνας του προβληματισμού για την εις βάθος χρόνου μετεξέλιξη του μεταναστευτικού δυστυχώς δεν πηγάζει από εμάς τους ίδιους, τους πρώτους ενδιαφερόμενους. Τον δανείζομαι από συνέντευξη του Προέδρου της Ιρλανδίας στην «Καθημερινή».
Ο κ. Μάικλ Χίγκινς ερωτάται επίσης πως αποτιμά τη στάση της Ελλάδας στην προσφυγική κρίση. «Ακούμε συχνά για το ένα εκατομμύριο πρόσφυγες που έχουν πάει στη Γερμανία αλλά όχι τόσο για τις 180.000 που άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα το 2015 και τα χρόνια που ακολούθησαν. Οι πρώτοι που πήγαν στη Γερμανία ήταν από τη μεσαία τάξη της Συρίας. Οι μετανάστες συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 10% της ανάπτυξης προήλθε από μετανάστες. Υπολογίζεται ότι μετά την πάροδο τριών ετών, οι μετανάστες αρχίζουν να έχουν θετικό πρόσημο για την οικονομία. Στην περίπτωση των μεταναστών που πήγαν στη Γερμανία το επίπεδο ήταν υψηλότερο και έτσι άρχισαν να συνεισφέρουν πολύ νωρίτερα στη γερμανική οικονομία. Σε αντιδιαστολή, αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα επιβάρυναν την ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό θα έπρεπε να είχε δοθεί πολύ νωρίτερα και περισσότερη οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και δεν νομίζω ότι έχουν αναγνωριστεί στο βαθμό που θα έπρεπε όσα έχουν κάνει οι Έλληνες σε επίπεδο φιλοξενίας και προσφοράς», επισημαίνει.
Το τρίτο στάδιο
Ο πρόεδρος της Ιρλανδίας ερωτάται επίσης τι θα έπρεπε να έχει γίνει. «Το πρώτο επίπεδο αφορά μια διαδικασία διευκόλυνσης της επιστροφής των προσφύγων στις χώρες από τις οποίες ήρθαν. Αν περάσει αυτό το στάδιο, υπάρχει ένα δεύτερο, που αφορά τη στέγαση, την εκπαίδευση και την ενσωμάτωση όσων μείνουν στις κοινωνίες και το τρίτο αφορά την επένδυση που μπορούν να κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες για να στηρίξουν τις κοινότητες που υποδέχονται μετανάστες και πρόσφυγες. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, η Ε.Ε. δεν στήριξε την Ελλάδα όσο θα έπρεπε. Όταν θα κοιτάμε πίσω σε αυτή τη χρονική περίοδο, ένα κριτήριο θα είναι πώς χειρίστηκε κάθε χώρα την προσφυγική κρίση και η Ελλάδα το έκανε πολύ καλά. Αντίθετα, άλλες χώρες της Ε.Ε. δεν ανταποκρίθηκαν στον βαθμό που θα έπρεπε και στο πλαίσιο αυτό ορθώς αποτελούν σήμερα αντικείμενο κριτικής».
Ο Πρόεδρος της Ιρλανδίας ορίζει ως τρίτο στάδιο ενεργειών της Ευρώπης τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών. Το πράττει ένας τρίτος και δεν το έχουμε θέσει επίσημα ούτε ως χώρα, ούτε ως … τσουρουφλισμένες κοινωνίες.
Μια στρατηγική μετανάστευσης από τη χώρα και τα νησιά μας θα είχε ως βασικό της όρο την έμπρακτη αρωγή της Ευρώπης στα σημεία που υφίστανται τη μεγαλύτερη επιβάρυνση, δηλαδή στα νησιά μας. Μέχρι τώρα η μόνη έμπρακτη κίνηση ήταν να μας βάλει το μαχαίρι στο λαιμό για το νησιωτικό ΦΠΑ.
Κι όμως στην σοβαρή Ευρώπη δυνητικούς συμμάχους έχουμε, σαν τον Πρόεδρο της Ιρλανδίας. Με ολοκληρωμένη προσέγγιση των διαστάσεων της μεταναστευτικής κρίσης και πλήρη αντίληψη ότι το μάρμαρο της δεν είναι κοινωνικά δίκαιο να το πληρώνει αποκλειστικά μια δράκα ανθρώπων. Ουδέποτε αξιοποιήσαμε την παρουσία τους, ουδέποτε ενισχύσαμε τη φωνή τους. Τόσο αδέξιοι είμαστε…
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
