Δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί σε τούτο τον τόπο μετατρέπουμε τον εκάστοτε Ταξίαρχο – Διοικητή της 96ΑΔΤΕ σε «είδωλο» ή «ιερή αγελάδα» την οποία και λιβανίζουμε παραδοσιακά μέρες πριν έρθει στο νησί και μήνες ή χρόνια αφότου φύγει.
Δεκτό ότι σε διάφορες κοινωνικές κλίμακες ισχύει ακόμη το «Διοικητής», «Παππάς» και «Δάσκαλος», όπως το βίωνε η ελληνική επαρχία επί δεκαετίες, όμως στην εποχή μας τα προσχήματα πρέπει να έχουν ουσία και να μην τους αποδίδεται μία κολακεία που μάλλον δεν τους...κολακεύει και τόσο.
Ψάχνοντας πολλές φορές να αιτιολογήσω τέτοιες συμπεριφορές που μας μετατρέπουν κατ’ ουσίαν σε πολίτες που βλέπουμε παράσημο και τραβάμε τεμενάδες, καταλήγω στο ότι η «Ταξιαρχολαγνεία» έχει τους σκοπούς της και τους στόχους της. Και όσοι το πράττουν κατά κόρον, δεν τιμούν αυτόν καθαυτό το ρόλο του Διοικητή – Ταξίαρχου, αλλά σκέφτονται παραπέρα και προφανώς στις αρμοδιότητές του και τις δυνατότητές του.
Κάποια στιγμή η πολιτική, αυτοδιοικητική και εκκλησιαστική ελίτ θα πρέπει να φρενάρει αναφορικά με το παραπάνω. Ο Στρατιωτικός Διοικητής είναι ρόλος, αρχή στα της τάξης του, όχι όμως και αυτό που θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν.
Χώρια ότι οι περισσότεροι τον βλέπουμε σαν τον εν δυνάμη επόμενο κάτοχο του Σταυρού του Αγίου Ισιδώρου.... Έτσι δεν είναι;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
