Κάθε λεπτό κοντά στους ομογενείς σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι την ελληνικότητα διαφορετικά. Νιώθεις, βιώνεις και σκέφτεσαι πως η Ελλάδα είναι παντού, αρκεί να υπάρχει μια καλή παρέα, λίγο κρασί και ένας μεζές για να νιώσεις… όπως στο σπίτι σου.
Την ευκαιρία να ζήσω από κοντά αυτές τις στιγμές την αναζητούσα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Τα κατάφερα τις ημέρες του Πάσχα, όταν αποφάσισα να συναντήσω Χιώτες συγγενείς στο Ντιτρόιτ της Αμερικής και να μοιραστώ μαζί τους εμπειρίες που θα με συνοδεύουν μια ζωή.
«Ο καλύτερος μεζές είναι η παρέα»
Την παραπάνω κουβέντα μου είπε κατά την προετοιμασία του κήπου του σπιτιού του για το σούβλισμα της Κυριακής ο Λευτέρης Θεοδώρου. Από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς αντιλαμβάνεσαι έναν άνθρωπο που ζει κάθε στιγμή για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της παρέας του και λιγότερο τις δικές του. Ζει για τους άλλους και το χαίρεται. «Από τη δεκαετία του 1960 που έφυγα από τη Θήβα και ήρθα στον Καναδά πάλεψα κάθε μέρα για ένα καλύτερο μέλλον. Στην αρχή πονάς, οι δυσκολίες είναι αξεπέραστες, όμως σιγά σιγά αναζητάς το χώρο σου, τις ευκαιρίες σου και προχωράς. Δόξα τω Θεώ δεν έχω παράπονο. Η πατρίδα μου λείπει μόνο», εξομολογείται σε μια από τις κουβέντες μας.
Παντρεμένος με τρία παιδιά και εγγόνια, ο Λευτέρης και η γυναίκα του Εύη κάθε χρόνο φροντίζουν να φιλοξενήσουν την Κυριακή του Πάσχα πάνω από 70 άτομα, οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στο Ντριτρόιτ. «Μια χρονιά έπιασα τα παιδιά μου και τους είπα: όταν πρωτοήρθα στον Καναδά δεν είχα να φάω, γιατί λεφτά δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Για αυτό όσους ξέρετε που δεν έχουν μέρος να κάνουν Πάσχα να έρθουν σπίτι μας. Από τότε έχουν περάσει φοιτητές, συμπατριώτες, όλος ο κόσμος», περιγράφει.
Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας
Δίπλα μας η προετοιμασία έχει αρχίσει. Ο Μιχάλης Τσάκος, ο Στάθης Αρώνης, ο ΑχχιλέαςΠαπαπκωνσταντίνου, ο Γιώργος Μαντής και τα παιδιά τους καθαρίζουν αντεράκια για να τυλίξουν το κοκορέτσι. Στην Αμερική απαγορεύεται το εμπόριο εντόσθιων, όμως επειδή το κοκορέτσι και η μαγειρίτσα αποτελούν έθιμα ελληνικά επιτρέπεται η πώλησή τους μόνο για λίγες ημέρες κάθε Πάσχα.
Στην «ιεροτελεστία» τον ρόλο του επιβλέποντα εξακολουθεί να έχει ο Λευτέρης, ο οποίος τυγχάνει και μάγειρας.
Στα δυο πόστα που έχουν στηθεί για το καθάρισμα χρησιμοποιούνται όλα τα «μέσα». Βεργούλα για να γυρίσουν τα αντεράκια, πλύσιμο, πλέξιμο και καθάρισμα για να δεθεί την Μεγ. Παρασκευή το κοκορέτσι. Στον πάγκο εργασίας παρελαύνουν ρετσίνες, μπύρες και τσίπουρα. Από ένα λάπτοπ ακούγονται Καζαντζίδης, Σακελλαρίου, Διονυσίου, Μητροπάνος.
Το μόνο που σου θυμίζει ότι βρίσκεσαι στην Αμερική είναι οι παραγγελιές για τα πράγματα που πρέπει να αγοραστούν τις επόμενες ημέρες. «Αύριο που θα πας downtown να πάρεις λίγη γραβιέρα» φωνάζει ο Λευτέρης στη γυναίκα του. Η Εύη είναι από ώρα στην κουζίνα και φτιάχνει γαλακτομπούρεκο, ενώ παράλληλα ετοιμάζει μεζεδάκια για τους «εργάτες» που καθαρίζουν έξω.
Η ώρα περνά, τα αντεράκια είναι έτοιμα και στο ψυγείο. Σειρά παίρνει το στρώσιμο ενός μεγάλου τραπεζιού με μπουκάλια ρετσίνας και το άναμμα της ψησταριάς για να ψηθούν σαρδέλες και ψητά λαχανικά. Αμέσως μετά η παρέα αναλαμβάνει δράση!
Ενας για όλους …
Τις μέρες που θα ακολουθήσουν μέχρι την Κυριακή τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Καθένας έχει επιφορτιστεί με μια δουλειά και την Κυριακή όλα είναι πανέτοιμα. Τα αρνιά από νωρίς στην σούβλα, τα κοκορέτσια το ίδιο. Οι γυναίκες φέρνουν από το σπίτι τους ό,τι θέλει η καθεμιά και τα τραπέζια είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν πάνω από 60 άτομα, Έλληνες στην πλειοψηφία τους, που συναντιόνται απαραίτητα σε κάθε γιορτή. «Εδώ λειτουργούμε με το ρητό ένας για όλους και όλοι για έναν. Δεν βγαίνει αλλιώς. Είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανά για μας και τα παιδιά μας τα έθιμα που βρήκαμε. Δεν μας λείπει τίποτα. Όταν υπάρχει καλή παρέα Νικόλα και στο Βόρειο Πόλο να πας καλά θα περάσεις» μου εκμυστηρεύεται σε μία από τις δεκάδες συζητήσεις μας ο Στάθης Αρώνης από την Ανδραβίδα.
27 χρόνια και αυτός στην Αμερική, άφησε πίσω του μάνα και αδέλφια και μετακόμισε στο Ντιτρόιτ. «Να τα γράψεις αυτά που είδες και να στείλεις και μια εφημερίδα στη μάνα μου στην Ανδραβίδα», μου ζητάει. Χαλάς χατίρι του Στάθη;
Γνωριμίες πολύτιμες, κουβέντες σημαντικές, πρόσωπα της δικής μας πραγματικότητας σε μία άλλη ήπειρο. Κι άμα κάτι τους στραβώσει ή δεν τους βγαίνει όπως το θέλουν, ο Μιχάλης Τσάκος έχει την ατάκα έτοιμη: «Έλα ρε παιδιά μην κάνετε έτσι…Ζωή είναι θα περάσει!»
Σημ. Η φιλοξενία και η ζεστασιά που ζήσαμε ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας. Θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω τα ξαδέρφια Τζώρτζια, Λούη Μέλχεμ, Μάκη Μέλχεμ, Τία, Μαίρη, Δημήτρη, αλλά και τους Μιχάλη και Μαίρη Μέλχεμ και Μπέμπα Μοσχούρη.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
