«Σε μια κλειστή κοινωνία όπου κάποιοι είναι ένοχοι και όλοι έχουν ευθύνες, το μόνο έγκλημα είναι να σε πιάσουν». Αυτή η φράση του Αμερικανού συγγραφέα Hunter S. Thompson, είναι μία από εκείνες που μπορούν να χαρακτηρίσουν την περίπτωση του νησιού μας σε ότι αφορά στο κυρίαρχο πρόβλημα που δεν είναι άλλο, από τα ναρκωτικά.
Στις 9 Δεκεμβρίου 2011, η Χίος έπειτα από μία μοναδική σε μέγεθος αστυνομική επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Καταιγίδα» προχωράει στη σύλληψη σε πρώτη φάση 35 ατόμων με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, με απώτερο στόχο τη διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών με σκοπό το κέρδος.
«Πρόκειται για μία δομημένη οργάνωση με αρχηγό, υπαρχηγό, διακινητές και μέλη», εξηγούσαν τότε οι Αστυνομικοί, που με κύριο όπλο τον ειδικό κοριό της ΕΥΠ, εξασφάλισαν 14.000 σελίδες απομαγνητοφωνήσεων.
Ο αριθμός των προσαγωγών μέχρι και τον Ιανουάριο του 2012 θα ξεπεράσει τις 65 και η τοπική κοινωνία θα υποστεί ένα ισχυρό σοκ, καθώς γνωστά ονόματα του νησιού φερόταν να έχουν σχέση με τη συγκεκριμένη οργάνωση. Μέχρι και σήμερα για όποιον δεν έχει μελετήσει τη δικογραφία είναι δύσκολο να εξάγει συμπεράσματα.
Πόσο όμως αυτή η αστυνομική επιχείρηση μας κλόνισε; Και αν μας κλόνισε τότε, από πέρυσι μέχρι σήμερα τι έχει γίνει; Πόσο αληθινό μπορεί να είναι το ενδιαφέρον μίας κοινωνίας και κυρίως των αρχών της, όταν οι μεγαλόστομες εξαγγελίες για ενεργοποίηση της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων και των κοινωνικών δομών, κράτησαν όσο και τα φώτα της δημοσιότητας πάνω από το κυρίαρχο ζήτημα.
Τα πράγματα γύρω από την υπόθεση άρχισαν να περιπλέκονται όταν στις 30 Μαϊου 2012 σε μία μαραθώνια διαδικασία που διήρκεσε από τις 09:30 το πρωί μέχρι τις 18:00 το απόγευμα της ίδιας ημέρας, το 3μελές Δικαστήριο Ανηλίκων απέρριψε τις κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, αφού στις περιπτώσεις που σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση διαπιστώθηκε διακίνηση ναρκωτικών, αυτή κρίθηκε ότι ήταν κατά μόνας και όχι στα πλαίσια εγκληματικής ομάδας, έτσι όπως αρχικά περιγράφονταν στο κατηγορητήριο.
Το Δικαστήριο που διέκοψε τρεις φορές την ακροαματική διαδικασία εξέτασε συνολικά 15 μάρτυρες. Ωστόσο η δίκη που πραγματοποιήθηκε κεκλεισμένων των θυρών είχε αρκετά «ευτράπελα».
Πρώτο και κύριο, ο ίδιος Εισαγγελέας που συνέταξε το κατηγορητήριο ήταν ο ίδιος που το κατέρριψε, καταδικάζοντας όμως τους δύο ανηλίκους με την αυστηρότητα που προέβλεπαν τα αρχικά αδικήματα, ενώ προηγουμένως είχαν απαλλαχθεί από αυτά.
Κατά γενική ομολογία η δίκη αν και ήταν αναλυτική και δομημένη, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι έγινε με «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Και αυτό διότι στους 7 ανήλικους κατηγορούμενους, ο ένας αθωώθηκε πανηγυρικά, στους 4 εφαρμόστηκαν τα νέα αναθεωρητικά μέτρα του άρθρου 122 του Π.Κ. ενώ η «καμπάνα» για τους άλλους 2 ήταν βαριά, αφού καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια με δικαίωμα Έφεσης.
Από τότε μέχρι σήμερα κανείς δεν κατάλαβε πως 2 εκ των ανηλίκων, με ίδιες καταγγελίες με τους υπόλοιπους ανήλικους και απαλλαγμένοι από το βάρος της συμμετοχής στην εγκληματική οργάνωση, κατέληξαν στις φυλακές Ανηλίκων του Αυλώνα με τη Δικαιοσύνη και το κράτος να τους αφαιρεί το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας και της ορθής επανένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Όπως δηλαδή συνέβη στους υπόλοιπους συγκατηγορούμενούς τους.
Ενστάσεις σε όλο αυτό το διάστημα διατυπώθηκαν και από τις δύο πλευρές, γονείς και αστυνομικούς. Οι μεν πρώτοι διαφωνούσαν για τον τρόπο που έδρασε η Αστυνομία, αλλά και την αντιμετώπιση που είχαν οι ανήλικοι, ενώ οι δεύτεροι έκαναν λόγο για ορθό τρόπο παρακολούθησης και θεμιτά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στην επιχείρηση.
«Ήταν μία δίκαιη δίωξη. Τους αντιμετωπίσαμε στα ίσα», είπε στη συνέντευξη Τύπου στα Μ.Μ.Ε. της Χίου τον Δεκέμβριο του 2011, ο τότε αστυνομικός διευθυντής Κ. Αφενδούλης.
Σε όλη τη διάρκεια της έρευνας το μοναδικό κοινό σημείο για τις δύο πλευρές ήταν ένα: «Η αστυνομία έπρεπε να επέμβει».
Το ερώτημα μετά τις συλλήψεις ήταν η διαδικασία σωφρονισμού.
Ήταν αναγκαίος όμως ο εγκλεισμός τους στις φυλακές; Δεν έφθανε η προφυλάκιση; Αυτό το δίλημμα θα απασχολούσε το επόμενο διάστημα των συλλήψεων την κοινή γνώμη αλλά και τη Δικαιοσύνη που εμφανίζονταν διχασμένη.
Παρακολουθώντας την πορεία των 4 ανηλίκων, που αυτή τη στιγμή είναι σε προγράμματα απεξάρτησης και θεραπευτικές κοινότητες, θα διαπιστώσει κανείς ότι η ισχυρή τους θέληση για επανένταξη στην κοινωνία μακριά από τα λάθη του παρελθόντος, τους οδήγησε στο να κάνουν βήματα που πριν λίγους μήνες ήταν ακατόρθωτα. Αυτά είναι τα τυχερά παιδιά της υπόθεσης.
Στις άλλες 2 περιπτώσεις, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. Οι φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα αποτελούν γκέτο Αλβανών με ότι αυτό συνεπάγεται για τον...σωφρονισμό.
«Αν δεν ακολουθήσεις τους κανόνες τους τότε είσαι ξεγραμμένος. Από την άλλη αν προσχωρήσεις σε κάποια ομάδα τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα βγεις ποτέ από εκεί μέσα», ανέφερε στον «π» ο ένας από τους δύο ανήλικους φυλακισμένους που βρέθηκε στη Χίο στις αρχές του Δεκέμβρη στα πλαίσια άλλης δικαστικής του υπόθεσης.
Παρόλα αυτά η δύναμη και η θέληση τον βοήθησαν να δείξει καλή διαγωγή. Όπως τόνισε ξυπνάει το πρωί, κάνει εργασίες μέσα στη φυλακή, αθλείται και διαβάζει. Αυτή η συμπεριφορά είχε σαν αποτέλεσμα να τον βγάλουν από το κελί και να τον οδηγήσουν σε θάλαμο όπου τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Το πλέον αισιόδοξο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι κατάφερε να τελειώσει και την τελευταία τάξη του σχολείου μέσα στη φυλακή.
«Ήξεραν που τα έστελναν. Εμείς δεν είπαμε ότι τα παιδιά είναι αθώα. Δεν είπαμε ότι εμείς οι γονείς δεν φταίμε. Αν γίνει όμως το παραμικρό να μη βρεθεί άνθρωπος, αστυνομικός ή δικαστής και να πει ότι δεν ήξεραν που έστελναν τα παιδιά. Μιλάμε για φυλακές με σκληρούς κανόνες που όποιος δεν έχει θέληση, βγαίνει εγκληματίας με πτυχίο. Δεν έχουν ζεστό νερό. Δεν τηρούνται οι συνθήκες που θα έπρεπε. Για ποιο σωφρονισμό λοιπόν μιλάμε;», εξομολογήθηκε στον «π» η μητέρα ενός εκ των δύο ανηλίκων τον Νοέμβριο.
Το να σφάλει η Δικαιοσύνη είναι θεμιτό γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και το δικαίωμα της Εφεσης. Πόσο θεμιτό όμως είναι να σφάλει η ίδια η κοινωνία και οι θεσμοί της;
Σε όλο αυτό το διάστημα από πέρυσι μέχρι σήμερα, η Χίος βρέθηκε στο επίκεντρο των μεγάλων αθηναϊκών μέσων. Χαρακτηριστική είναι η εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη, που για δύο συνεχείς εβδομάδες παρουσίασε απόψεις και μαρτυρίες των δύο πλευρών πάνω στο θέμα.
Οι συνεντεύξεις και οι ημερίδες ακολούθησαν η μία την άλλη.
Μέσα από αυτές είδαμε αστυνομικούς, εισαγγελείς, αιρετούς, ιερείς να επιδίδονται σε ένα κυνήγι λύσεων, λέγοντας ότι αν η πολιτεία δεν δώσει διέξοδο στο πρόβλημα, τότε η Χίος είναι καταδικασμένη να ζήσει από την αρχή όσα διαδραματίστηκαν τον Δεκέμβριο του 2011.
Σε ανοιχτή συνεδρίαση στο κτίριο της περιφέρειας, λίγο καιρό μετά το συμβάν ο υπεύθυνος της αστυνομικής επιχείρησης Γ. Κεβόπουλος, η Εισαγγελέας Εμ. Κετσιαντζή, ο Μητροπολίτης Μάρκος, ο Δήμαρχος Π. Λαμπρινούδης, η υπεύθυνη ψυχίατρος του Νοσοκομείου Ε. Βουτιέρου και άλλοι φορείς υποσχέθηκαν να δώσουν λύση μέσα από την ενεργοποίηση της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων, που μέχρι τότε αποτελούσε φορέα... φάντασμα.
«Μπορεί η κοινωνία της Χίου να μου δείξει αύριο ή μεθαύριο την πόρτα εξόδου, δεν πρέπει όμως να δείξει την πόρτα εξόδου στα παιδιά της» έλεγε τον περασμένο Δεκέμβριο ενώπιον των Μ.Μ.Ε. της Χίου η Εμ. Κετσιαντζή παραχωρώντας τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων στον Μητροπολίτη Μάρκο, ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία της Εταιρίας.
Στο διάστημα του ενός χρόνου που μεσολάβησε από την υπόθεση, τα πράγματα έχουν κατασταλάξει σε ότι αφορά τη δίκη των ανηλίκων, καθώς για τους ενήλικες η υπόθεση ανοίγει τον ερχόμενο Απρίλιο.
Στο ερώτημα για τα μέτρα πρόληψης, η Χίος και όσοι την πλαισιώνουν από θέσεις ευθύνης έχουν παρουσιάσει παραγωγή έργου που είναι από ασήμαντη έως ανύπαρκτη.
Η Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων ατόνησε, η Μητρόπολη Χίου ξέχασε, η Εισαγγελία το άφησε, η Αστυνομία ψάχνει ακόμα και ο Δήμος αδιαφόρησε.
Οι μεγαλόστομες εξαγγελίες εκ του αποτελέσματος κρίθηκαν ως στάχτη στα μάτια της κοινωνίας που ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με ένα τόσο μεγάλο ζήτημα σε έναν τόσο προφανή βαθμό.
Η φράση «αν υπήρχαν δομές τα παιδιά δεν θα φυλακίζονταν» ακόμα ηχεί στα αυτιά εκείνων των οικογενειών που εδώ και καιρό δίνουν αγώνα προκειμένου να διορθώσουν λάθη του παρελθόντος, έστω και αν κινήθηκαν αργοπορημένα.
Η Χίος «εξοικειώθηκε με το τέρας». Υπέστη σοκ, ταρακουνήθηκε και επαναπαυμένη στους δύο ανήλικους καταδικασθέντες αδιαφόρησε για το αν ένα παιδί στη φυλακή μπορεί να αποτελέσει έναν ακόμα εγκληματία στο μέλλον.
Η Εταιρία προστασίας ανηλίκων, η στέγη του ΚΕΘΕΑ στη Χίο, το Κέντρο Νεότητας, ήταν φορείς που οι αρχές του τόπου θυμήθηκαν ξανά όταν τους γνωστοποιήθηκε ότι επίκειται άρθρο από Μέσο Ενημέρωσης για την υπόθεση.
Η Χίος έφθασε στο... και πέντε για να θυμηθεί τι δεν έκανε, όταν ήταν στο... παρά πέντε.
Η τελευταία ευκαιρία για το νησί είναι σήμερα.
Αν Δήμος, Αστυνομία, Εισαγγελία, Μητρόπολη και γονείς δεν δράσουν τώρα, τότε ας σωπάσουν και ας αποδεχτούν τη φράση του αμερικανού ψυχιάτρου Thomas Szasz «Προτιμούμε μια ανούσια συλλογική ενοχή αντί για μια ουσιαστική ατομική ευθύνη».
“Πέρυσι είχαμε μια αστυνομική επιχείρηση, η οποία κατάφερε να εξαρθρώσει μία εγκληματική οργάνωση που ταλαιπωρούσε τη Χίο. Η επιχείρηση της Αστυνομίας ήταν αναγκαία, γιατί η κατάσταση είχε ξεφύγει, αλλά ένα χρόνο μετά αναρωτιέμαι τι έγινε για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια θλιβερά γεγονότα. Πολύ φοβάμαι ότι σε μία χώρα που δεν της αρέσει το διάβασμα, το γράψιμο και η ανάλυση ότι σύντομα θα ξαναχρειασθεί μία κίνηση της ΕΛ.ΑΣ, ως ασπιρίνη, στο κοινωνικό πρόβλημα της παραβατικής συμπεριφοράς των νέων. Δυστυχώς δεν ακούγομαι από κανένα ή τουλάχιστον από αυτούς που έχουν αποφασιστική αρμοδιότητα.
Με τη σημερινή ανοικτή επιστολή μου προς την κοινωνία της Χίου προτείνω- εκλιπαρώ τον οποιονδήποτε για:
Την υλοποίηση, από οποιοδήποτε φορέα, κυρίως το Δήμο Χίου, μέσω της αξιοποίησης κοινοτικών κονδυλίων, ενός ερευνητικού προληπτικού προγράμματος πρόληψης παραβατικότητας των νέων στη Χίο. Η Ε.Ε χρηματοδοτεί ανάλογα προγράμματα και αρκεί η διάθεση των φορέων [ Δήμος, Πανεπιστήμιο, κ.λ.π] να ασχοληθούν. Προσωπικά και υπηρεσιακά ως Α. Δ. Χίου θα είμαι αρωγός σε μία τέτοια προσπάθεια καθώς δεν δύναμαι ως Ελληνική Αστυνομία να «τρέξω» ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Την δημιουργία Κέντρου Νεότητας στη Χίο από το Δήμο Χίου ή την Ιερά. Μητρόπολη Χίου. Ενός κέντρου, στα πρότυπα Ευρωπαϊκών Χωρών, όπου οι νέοι θα μπορούν να απασχοληθούν δημιουργικά χωρίς να έχουν ανάγκη να καταφεύγουν σε παραβατικές συμπεριφορές. Τα Κέντρα αυτά λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές Ευρωπαϊκές Χώρες και εκτός της βασικής τους λειτουργίας [πρόληψη] δημιουργούν και θέσεις εργασίες. Δεν το έχω ψάξει αλλά σίγουρα θα υπάρχουν κονδύλια Ευρωπαϊκά για τέτοιες δράσεις οπότε το μόνο που θα απαιτηθεί θα είναι η βούληση των τοπικών Αρχών για την υλοποίηση ενός τέτοιου έργου”.
«Δυστυχώς παρά τα πορίσματα που κατέληγαν στην αναγκαιότητα δημιουργίας κοινωνικών δομών στη Χίο μετά τα περιστατικά του περασμένου Δεκέμβρη, δεν έγινε ακόμα τίποτα.
Πέρυσι μαζευτήκαμε και είπαμε ότι θα πρέπει να δράσουμε. Μείναμε όμως εκεί αν εξαιρέσει κανείς μερικές αποσπασματικές προσπάθειες του ΚΕΘΕΑ Μυτιλήνης να βρει στέγη στη Χίο.
Σαν κοινωνία συμφωνώ ότι δεν έγιναν ιδιαίτερα πράγματα ενώ θα έπρεπε να δράσουμε με αστραπιαία αντανακλαστικά σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.
Από την άλλη δεν φταίει μόνο η τοπική κοινωνία. Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, οι κοινωνικές δομές έχουν αποτελέσει το κύριο θύμα των περικοπών. Αν είχαμε επιδείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον τότε θα βρίσκαμε και χρήματα και στέγη για τη δημιουργία Συμβουλευτικού Σταθμού στη Χίο, είτε υπό την αιγίδα του ΟΚΑΝΑ, είτε του ΚΕΘΕΑ.
Θεωρώ ότι ενεργοποίηση της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων είχε πολύ καλές προϋποθέσεις. Όμως πήγαμε να κάνουμε κάτι σε εθελοντική βάση ενώ χρειάζονται επιστήμονες και ειδικοί. Όσο και αν ο καθένας μας θέλει να βοηθήσει οι δομές ψυχικής υγείας λειτουργούν με μόνιμους υπαλλήλους. Οι προσλήψεις ήταν αναγκαίες αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα».
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
